Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Κεφ.6 Άκου να δεις

ΑΚΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ
27/3/2005, Αθήνα

Σε πήρε στο τηλέφωνο στις 10, την ώρα που σκουπιζόσουν από το πρωινό μπάνιο, για να σε καλέσει για κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι. Είχε μαγειρέψει είπε, να μην φέρεις εσύ τίποτα. Έτσι μπήκες ξανά στο μπάνιο για να ξυριστείς. Ξαναχτύπησε το τηλέφωνο, η αναγνώριση έγραφε Φρόσω πλι’μ, κάτι θα ξέχασε να σου πει. Μια απόμακρη αντρική φωνή από την άλλη άκρη ακούστηκε να λέει πριν το κλείσει «Έλα εντάξει είναι, κλείσε την σκιά ρε μινάρα μη βρούμε κανένα μπελά, να πάμε να φύγουμε Κυριακάτικα» ή κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβες. Λάθος θα πήραν και θα μπλέχτηκε η αναγνώριση με την τελευταία κλήση της Φρόσως είπες.

Κυριακάτικο μεσημεριανό τραπέζι χωρίς γλυκό δεν λέει, σταμάτησες για ένα ταψάκι γαλακτομπούρεκο που το άρωμά του και μόνο θα την βάλει σίγουρα στον πειρασμό να ξεφύγει από τις διαιτολογικές της συνήθειες. Αν δεν ξεφύγει, λίγο το κακό, θα το φας εσύ ζεστό, δεν θα πάει χαμένο.

Είχε το σπίτι κούκλα, που να την φέρεις στο δικό σου, θα πρέπει να συγυρίζεις μια βδομάδα και να πετάς παλιές εφημερίδες και περιοδικά με τις μαύρες σακούλες για να το κάνεις ανθρώπινο. Μοσχομύριζε από την κουζίνα όπως θυμώσουν τις μυρωδιές που άκουγες στο πατρικό στο Γαλαξίδι μικρός, πριν ξεκινήσεις την εργένικη ζωή της Αθήνας από την δευτέρα Λυκείου που κατέβηκες για τα φροντιστήρια. Στο CD έπαιζαν σιγά παλιές ροκ μπαλάντες. Άφησες το ταψάκι με τα γλυκά στο τραπεζάκι δίπλα στην είσοδο και μπήκες στα άδυτα των αδύτων της νοικοκυράς. Πάλευε να βγάλει από το φούρνο ένα ραβανί που ήταν έτοιμο να δεχτεί τα σιρόπια της κατσαρόλας που άχνιζαν γαρύφαλλο και κανέλα.

«Για βάλε ένα χεράκι Κωσταντή γιατί δεν τα καταφέρνω καλά με όλα τούτα εδώ τα μαραφέτια. Από τις εφτά είμαι στο πόδι για να φτιάξω το ροζμπίφ, τη σαλάτα και τούτο το ραβανί. Τι ήθελα και είπα στην μάνα μου ότι θα φτιάξω το ραβανί της, κάθε πέντε λεπτά στο τηλέφωνο με έχει απ’ το πρωί για να μην δώκουμε λέει τον μύθο. Κανονικές οδηγίες προς ναυτιλομένους μου έδωσε και νομίζω ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν τα έκανα θάλασσα με αυτά τα σύνθετα φαγητά.»
Ακούμπησες το μπράτσο της όπως έκανες να βγάλεις το γλυκό από τον φούρνο για να σουρώσεις μετά την μακαρονάδα, να φτάσεις δηλαδή στα όρια των δικών σου μαγειρικών ικανοτήτων. Έμενε μόνο η γεύση σου παραπονεμένη, οι άλλες τέσσερεις είχαν αποζημιωθεί ήδη από την στιγμή που πέρασες την πόρτα που σε περίμενε ανοιχτή.

«Καλά βρε Φρόσω, μπήκες σε τόσο κόπο για μένα;» ρώτησες με την ελπίδα η απάντηση να είναι καταφατική.

«Πως νομίζεις ότι θα σε κατακτήσω γλυκό μου αγόρι; Και τι ήθελες, να δώκουμε το μύθο που λέει και η μάνα μου η Βασίλω; Μαγείρεψα και θα πιούμε και κόκκινο σπιτικό κρασί που μου το έστειλε ο πατέρας μου χθες με το ΚΤΕΛ, θα παραβιάσω δηλαδή όλα όσα συνηθίζω να κάνω και να τρώω κάθε Κυριακή για χάρη σου αλλά και για ένα επιπρόσθετο λόγο. Σήμερα θα δοξάσουμε την μεγαλοφυΐα μου.»

Γέμισε δυο ποτηράκια κόκκινο από το πλαστικό μπουκάλι, σε πήρε από την μέση και σε οδήγησε στο σαλόνι της που έπαιζε πολύ έξυπνα και τον ρόλο του εργαστηρίου της στο σπίτι. Στους τοίχους κρεμασμένοι πίνακες ζωγραφικής, στην άκρη του δωματίου ένα καβαλέτο με ριγμένο ένα πανί πάνω από το τελάρο που δούλευε και στην άλλη άκρη ένα τραπεζάκι με τον φορητό της υπολογιστή και τις στοίβες από τις σημειώσεις και τακτοποιημένα αντίγραφα από τις ερευνητικές εργασίες που μελετούσε. Ένας καναπές που γίνονταν και κρεβάτι έβλεπε στο μικρό μπαλκονάκι με τις δύο γλάστρες με τις μπουμπουκιασμένες μαργαρίτες και τον ακάλυπτο με τις ανθισμένες αμυγδαλιές και τις λεμονιές. Την ακολούθησες υπάκουα εκεί που σε οδήγησε για να καθίσεις δίπλα της.
«Τι γιορτάζουμε Φρόσω, τι ανακάλυψες βρε παλιοθηρίο που αξίζει όλες αυτές τις τιμές; Πάμε για Νόμπελ Οικονομίας;»

«Μη βιάζεσαι χαρά μου, δεν πρόκειται να στα πω όλα με το σι και με το νίγμα, όπως έλεγα μικρή, χωρίς να έχουμε καρδαμώσει πρώτα με όλα αυτά που ετοίμασα. Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να μου μείνεις στα χέρια με αυτά που θα ακούσεις και άντε να σε κουβαλάω μετά στο κρεβάτι για να σε συνεφέρω.»

Στο CD o Μπόνο των U2 σολάριζε το Pride.

«Τι ζωγραφίζεις;» ρώτησες.

«Α, αυτό θα στο δείξω μόλις τελειώσει. Πες μου, σ’ αρέσουν τα’ άλλα που έχω έτοιμα;»

«Μελέτη πάνω στο φως και τις σκιές βλέπω ότι κάνεις. Σε αυτό εκεί απέναντι, με την βάρκα και το παιδί στην παραλία, έχεις πετύχει πολύ καλά τις αποχρώσεις κάτω από το πολύ έντονο φως. Το φως φταίει που δεν φαίνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μικρού ή μήπως δεν έμαθες ακόμα να ζωγραφίζεις μάτια και μύτες;»

«Στο άλλο δίπλα, που είναι από τα πρώτα που έκανα μετά το λύκειο, το κοριτσάκι έχει και ματάκια θυμωμένα και χειλάκια σουφρωμένα όπως βλέπεις. Ναι, εδώ με το αγόρι έπαιζα με το έντονο φως που αφήνει μόνο αμυδρό το περίγραμμα κρύβοντας τις λεπτομέρειες. Το ίδιο έκανα και με αυτό το γατάκι που παίζει με το κεράσι. Ξέρεις τι με έκανε να ζωγραφίσω πριν δυο χρόνια αυτό το θέμα που σου τράβηξε πρώτο την προσοχή;»

Που να ήξερες. Συνέχισε.

«Εσύ και το ρητό σου πάνω στην αφίσα με τον ήλιο Σκοτεινέ μου τύπε. Κάπως έτσι σε φαντάστηκα να αλητεύεις ξυπόλητος στο Γαλαξίδι όταν ήσουν μικρός. Σε φανταζόμουν να ταλαιπωρείσαι από αυτό το έντονο φως που έρχεται από παντού και εσύ να αποζητάς μάταια μια σκιά περιμένοντας να έρθει κάτι από την θάλασσα.» Χαμογελούσε πάλι με τα μάτια.

«Πριν δυο χρόνια ίσα που λέγαμε καλημέρα. Ήξερες εσύ από τότε ότι μεγάλωσα στο Γαλαξίδι;»

«Το ήξερα, και ας μην μου έλεγες κάθε μέρα καλημέρα.»

«Εντάξει, αυτό θα το βρήκες στο βιογραφικό μου στο ίντερνετ. Κολακεύομαι όψιμα από το ενδιαφέρον σου. Πως μπορεί όμως να ήξερες ότι πράγματι γύριζα ξυπόλητος σε μια παρόμοια παραλία περιμένοντας το καΐκι κάποιου μακρινού παππού μου να εμφανιστεί ξαφνικά για να με πάρει να ταξιδέψουμε όλες τις θάλασσες; Αυτό δεν μπορείς να το βρεις σε καμιά ιστοσελίδα ή να το έχεις ακούσει από κάποιον. Αυτή είναι μια εικόνα που την έχω μόνο εγώ, είναι το εφτασφράγιστο παιδικό μυστικό μου που δεν το είπα ποτέ σε κανένα.» Ήπιες μια γεμάτη γουλιά από το μπρούσκο των οικογενειακών της κτημάτων για να συνέλθεις λίγο από την έκπληξη και μια μικρή ταραχή που αναδεύονταν ύπουλα στο στομάχι.

«Ψάχνεις να βρεις αίτιο και αιτιατό στην έμπνευση βρε Κώστα; Με σκονάκι πέρασες την εφαρμοσμένη ψυχολογία στο τέταρτο ή μήπως είχες διαφορετικό καθηγητή από τον δικό μου; Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί σε φαντάστηκα έτσι, αυτή την εικόνα μου έδειχνες επίμονα από την πρώτη στιγμή στο γραφείο, αυτή ζωγράφισα, αυτό που είδα.»

«Και το λιβάδι με τις μαργαρίτες; Αυτή τη βδομάδα το τελείωσες ή έκανες και εδώ μαγικά;»

«Ναι, το άρχισα την Τρίτη το βράδυ και το τέλειωσα προχθές. Εδώ δεν έπεσες έξω, φαντάστηκα κάποιους φουσκωτούς με μαύρες κουκούλες να παίρνουν αυτό το τελάρο μαζί με τις γλάστρες μου με τις μαργαρίτες και να τις περνάνε από το μικροσκόπιο, μετά που διάβασα το Τελευταίο Μήνυμα του Πορφύρη και όσα μου είπες από την συζήτηση που είχες με τον Λάσκο. Το διασκέδασα αφάνταστα ξενυχτώντας με την εικόνα στο μυαλό μου με τους φουσκωτούς που θα έψαχναν να βρουν άκρη σε αυτό που ζωγράφισα. Τώρα όμως που το ξαναβλέπω έχω την αίσθηση ότι κάτι του λείπει ακόμα. Έστω. Και αμέσως μετά που το τελείωσα, μου ήρθε η έμπνευση και άρχισα αυτό που είναι στο καβαλέτο και δεν θα σου το δείξω ακόμα.»

«Ζωγραφίζεις πολύ καλά Φρόσω. Δεν είμαι ειδικός αλλά νομίζω ότι έχεις ταλέντο.»

«Ναι, αν δεν τελειώσω το διδακτορικό μου λέω να το κάνω επάγγελμα. Μπορεί να ανοίξω και εργαστήριο για να πουλάω τα καταπληκτικά ραβανί μου. Τώρα που έχω την μυστική συνταγή της Βασίλως, θα σκίσω. Πάμε να στρώσουμε τώρα το τραπέζι.»

Έφτασε η στιγμή που την έτρεμες. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να κάνεις κρίση στη μαγειρική της τέχνη. Και καλά αν το ροζμπίφ και το ραβανί της τρώγονταν. Αν όμως δεν είχε ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες προς τους ναυτιλομένους και αυτοσχεδίασε, αν το κρέας είναι σαν σόλα ή το ραβανί της λάσπη, θα πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στην ανειλικρίνεια ή να την πληγώσεις τηρώντας την υπόσχεση που έδωσες στον εαυτό σου να μιλάς πάντα ειλικρινά με αυτό το κορίτσι. Δούλεψε σκληρά για σένα από τα χαράματα αλλά είναι προφανώς τόσο ερασιτέχνης στο άθλημα με τις κατσαρόλες όσο και εσύ. Οι πιθανότητες για το αποτέλεσμα φαίνονταν ακριβώς μοιρασμένες. Κάθισες στο τραπέζι της κουζίνας με μεγαλύτερη αγωνία από τη Φρόσω για το αποτέλεσμα του μόχθου της, ενώ οι U2 σιγοντάριζαν στο κλίμα από τα ηχεία στο σαλόνι προβάλλοντας την κατάληξη του κυριακάτικου μεσημεριανού με το Sunday Bloody Sunday[1]. Είχε και πράσινη ζώνη στο τζούντο.

Με την πρώτη μπουκιά από το ροζμπίφ έσκασες στα γέλια. Γέλια τρανταχτά, ανακυκλούμενα, νευρικά, να μην σταματάνε με τίποτα. Σε κοίταζε με γουρλωμένα μάτια από την απορία.

«Δεν τρώγεται;» ρώτησε μυρίζοντας κάπως δειλά το φαγητό στο πιάτο της.

Το ροζμπίφ ήταν θεϊκό, τα μπαχαρικά του σε σωστές αναλογίες και η σάλτσα έδενα σωστά με την μακαρονάδα την διαβεβαίωσες με κόπο ανάμεσα στα τρανταχτά γέλια που συνέχιζαν να εφορμούν κατά κύματα ανάμεσα στις σκόρπιες φράσεις του λόγου που προσπαθούσες να αρθρώσεις. Το γέλιο σου κατέληξε σε ένα κρετσέντο όταν, με μεγάλη δυσκολία, κατάφερες να της πεις τις προηγούμενες σκέψεις σου και να περιγράψεις τη σκηνή που φαντάστηκες να βάφεται κόκκινη αυτή η Κυριακή σου με ένα πιάτο μακαρόνια, το ροζμπίφ και τη σάλτσα του χυμένα στο κεφάλι σου.

«Τι θα έλεγες αν το φαγητό δεν τρωγόταν;» ρώτησε όταν, επιτέλους, τα κύματα κόπασαν.

«Δεν ξέρω» απάντησες ειλικρινά.

Αποσώσατε το φαγητό, είπε να αφήσεις τα πιάτα αμάζευτα, το ραβανί θα το σερβίριζε μαζί με τον καφέ στο σαλόνι.

«Τιμούμε σήμερα την μεγαλοφυΐα της μαγείρισσας ή έχεις και άλλες εκπλήξεις;» ρώτησες.

«Ποιας μαγείρισσας Κωσταντή; Ας μην ήταν η μάνα μου και θα σου ‘λεγα τι θα είχαμε φάει σήμερα. Όχι, σ’ έφερα εδώ σήμερα και για να σου πω ότι έσπασα τον κώδικα του Πορφύρη την ώρα που ζωγράφιζα. Ενδιαφέρεσαι να ακούσεις;»

Δεν χωρούσε πλέον καμία αμφιβολία. Ζωγραφίζει, κάνει έρευνα, σπάει κώδικες, έχει χιούμορ, ρίχνει με τόξο, φτιάχνει καταπληκτικό ραβανί και ξέρει να γελάει με τα μάτια. Αν είναι και ΑΕΚ σκέφτεσαι σοβαρά να της ζητήσεις να την παντρευτείς αμέσως. Σταμάτησες να τσιμπολογάς τα ψίχουλα από το ραβανί στο πιατάκι που στο σέρβιρε, πήρε όλη τη προσοχή σου.

«Κατ’ αρχήν πες μου τι ξέρεις για τους κώδικες και τη κρυπτογράφηση» είπε.

«Άσχετος όσο και στο κυβερνητικό μάρκετινγκ» απάντησες ειλικρινά.

«Δεν θα έπρεπε, είναι μέρος της δουλειάς του επικοινωνιολόγου να κρύβει μηνύματα με κώδικες που μπορεί να τα αποκωδικοποιήσει εύκολα ο αποδέκτης τους. Αν το καλοσκεφτείς, αυτό κάνουμε. Οι κώδικες όπως και η κρυπτογράφηση έχουν μεγάλη ιστορία, η διαφήμιση τους ανακάλυψε πολύ πρόσφατα. Από πολύ παλιά, σχεδόν μαζί με την ανακάλυψη της γραφής επινοήθηκαν, απλές στην αρχή, μέθοδοι κρυπτογράφησης όπως για παράδειγμα ο τρόπος που τύλιγαν το σχοινί στην σκυτάλη που μετέφερε μηνύματα και διαταγές στις στρατιωτικές δυνάμεις της Σπάρτης, τα τετράγωνα του Καίσαρα, τα φωτεινά σήματα που έστελναν οι Βυζαντινοί από τα κορφοβούνια στο δίκτυο επικοινωνίας που είχαν αναπτύξει και άλλα τέτοια. Όλες αυτές οι μέθοδοι κρυπτογράφησης και αποκρυπτογράφησης στηρίζονται πάνω σε ένα κλειδί που το γνώριζε μόνο ο αποστολέας και ο αποδέκτης του κάθε μηνύματος. Έτσι για παράδειγμα οι Ρωμαίοι μετέτρεπαν τα γράμματα των λέξεων σε αριθμούς ή άλλα γράμματα, κάνοντας τις μετατροπές σύμφωνα με ένα πίνακα διαστάσεων έξι επί έξι. Αυτός ο πίνακας είναι το κλειδί αυτής της μεθόδου. Όποιος τον γνώριζε διάβαζε το μήνυμα.»

«Θυμάμαι ότι παίζαμε ένα παιχνίδι με τα άλλα αγόρια στο δημοτικό. Γράφαμε μηνύματα μεταξύ μας που τα κωδικοποιούσαμε για να μην τα ανακαλύψουν τα κορίτσια, ο προαιώνιος εχθρός, και που αφορούσαν πάντα τα μυστήρια του αντίθετου φύλου. Απλό ήταν, αντί για ένα γράμμα γράφαμε το επόμενό του στην αλφαβήτα και στην θέση του ωμέγα γράφαμε το άλφα.»

«Αυτό λέγεται Κώδικας Αντιμετάθεσης. Για συνέχισε για τα κορίτσια στο Γαλαξίδι.»

«Κάτι ανάλογο έκαναν και τα κορίτσια, χρησιμοποιούσαν κάποιο κώδικα που συσχέτιζε γράμματα με αριθμούς, μάλλον μέσω κάποιου πίνακα όπως αυτοί των Ρωμαίων. Δεν καταφέραμε ποτέ να τον σπάσουμε παρά τις υποκλοπές μας και τις ώρες που φάγαμε στην προσπάθεια. Μάθαμε χρόνια αργότερα ότι τον δικό μας κώδικα τον ήξεραν, το είχε αποκαλύψει εκείνος ο μπασμένος ο Νικολής στην Λενίτσα την κόρη της κυρά Τασίας με αντάλλαγμα το πρώτο του φιλί με κορίτσι.»

«Όλοι αυτοί οι κώδικες κρυπτογράφησης θεωρούνται πλέον ξεπερασμένοι και απλοϊκοί. Σπάνε εύκολα αν μετρήσεις την συχνότητα εμφάνισης ενός συμβόλου και την συσχετίσεις με την αντίστοιχη συχνότητα εμφάνισης κάποιου γράμματος στην αντίστοιχη γλώσσα. Με τα σύγχρονα μέσα τηλεπικοινωνίας, έγιναν και οι κώδικες που τις προστατεύουν ποιο σύνθετοι, θα είδες εκείνο το έργο με την συσκευή Αίνιγμα που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί στον δεύτερο πόλεμο. Μαζί με τους κώδικες έγιναν και πιο πολύπλοκες και οι μέθοδοι αποκρυπτογράφησης, χρησιμοποιήθηκαν ανώτερα μαθηματικά και ηλεκτρονικοί υπολογιστές για να τους σπάζουν. Σήμερα οι πιο σύγχρονοι μέθοδοι κρυπτογράφησης που υπάρχουν στηρίζονται στο λεγόμενο σχήμα της ισχυρής κρυπτογραφίας. Σε γενικές γραμμές αυτή η ασφαλής μέθοδος δουλεύει ως εξής: Υπάρχουν τρία κλειδιά. Ένα το ξέρει ο αποστολέας, ένα μπορούν να το ξέρουν όλοι και το λέμε δημόσιο κλειδί και ένα το ξέρει ο αποδέκτης του μηνύματος. Συνήθως αυτά τα κλειδιά στηρίζονται στην θεωρία των πρώτων αριθμών της αριθμητικής, ξέρεις εκείνων των ακέραιων αριθμών που διαιρούνται ακριβώς μόνο από τον εαυτό τους και το ένα. Πολύ μεγάλοι πρώτοι αριθμοί, ας πούμε με είκοσι ψηφία, είναι τα μυστικά κλειδιά που έχει από ένα ο αποστολέας και ο αποδέκτης. Το γινόμενό τους, ένας τεράστιος αριθμός, μεταδίδεται μαζί με το κωδικοποιημένο μήνυμα και μπορεί να το δει ο οποιοσδήποτε. Αυτό το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού είναι το δημόσιο κλειδί. Το μήνυμα το έχει κρυπτογραφήσει ο αποστολέας με το δικό του κλειδί. Ο αποδέκτης διαιρεί τον δημόσιο αριθμό που μπορεί να τον δει οποιοσδήποτε με το δικό του κλειδί και ανακαλύπτει το κλειδί του κρυπτογράφου σαν το αποτέλεσμα της τέλειας διαίρεσης που του προκύπτει. Έτσι μπορεί να αποκρυπτογραφήσει το μήνυμα. Αν δεν ξέρεις ένα από τα δύο κλειδιά και προσπαθήσεις να βρεις από ποιους πρώτους προέκυψε αυτός ο δημόσιος πολύ μεγάλος αριθμός για να βρεις το κλειδί της αποκρυπτογράφησης του αποδέκτη θα σου πάρει χρόνια, ακόμα και αν χρησιμοποιείς τους πιο ισχυρούς υπολογιστές. Αν και η μέθοδος είναι και απλή και γνωστή από χρόνια, αποφεύγουν να την ενσωματώνουν οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών στα συστήματά τους. Ξέρεις γιατί.»

«Γιατί δεν τις αφήνουν οι κυβερνήσεις των χωρών που ανήκουν υποθέτω.»

«Σωστά υποθέτεις. Και κάτι ακόμα χειρότερο, αν στείλεις ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που το έχεις κρυπτογραφήσει με ένα από τα πολλά ελεύθερα προγράμματα ισχυρής κρυπτογραφίας που υπάρχουν στο ίντερνετ, αμέσως χαρακτηρίζεσαι ύποπτος τρομοκράτης, τουλάχιστον από τους φίλους μας απέναντι απ’ τον Ατλαντικό.»

«Τέτοιο κλειδί χρησιμοποίησε ο Πορφύρης; Πρώτους αριθμούς;» ρώτησες.

«Όχι δεν χρησιμοποίησε πρώτους αριθμούς, το έψαξα. Ενδεχομένως και να τους έχει ξεχάσει μετά που τους διδάχτηκε στο λύκειο, όπως και εσύ. Χρησιμοποίησε όμως την μέθοδο του δημόσιου και των ιδιωτικών κλειδιών έξυπνα, κάνοντας ακριβώς αυτό που ξέρει να κάνει ένας καλός ειδικός της διαφήμισης. Θυμάσαι το σλόγκαν think small της διαφήμισης της Φόλκσβάγκεν; Το think small, δηλαδή να σκέφτεσαι το μικρό μέγεθος του αυτοκινήτου που διαφημίζονταν, λειτούργησε σαν δημόσιο κλειδί του μηνύματος που κρύφτηκε από τον έξυπνο διαφημιστή του. Με αντιστροφή, την μέθοδο που θεμελίωσε θεωρητικά ο καθηγητής σου και που στηρίζεται στην φυσιολογική αντίσταση του κάθε καταναλωτή να ακολουθήσει ένα ακόμα μήνυμα που τον προτρέπει να κάνει κάτι, ο αποδέκτης σκεφτόταν το αντίθετο, δηλαδή το think big που σχεδόν ο κάθε ένας μας το είχε ακούσει σαν σύνθημα των γιάπιδων της δεκαετίας του 80. Έτσι αποκρυπτογραφούσε το μήνυμα που ήταν σκέψου μεγάλα πράγματα, μεγαλεία που θα έχεις αγοράζοντας το συγκεκριμένο μικρό αυτοκίνητο. Έπιασε το κόλπο, τώρα σχεδόν όλοι οι διαφημιστές με ανάλογα κρυπτογραφημένα μηνύματα προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους. Κάτι ανάλογο έκανε με την Τελευταία του Πράξη και ο καθηγητής σου. Αυτό το κατάλαβα τελειώνοντας τον πίνακα με τις μαργαρίτες προχθές, αφού προηγουμένως έσπασα τα μούτρα μου δοκιμάζοντας όλα τα άλλα κόλπα αποκρυπτογράφησης που ήξερα πάνω στην Τελευταία Πράξη του.» Χαμογελούσε πάλι.

Σηκώθηκε και άλλαξε CD στο ηχοσύστημα. Πήρε από το γραφείο της ένα φάκελο και τον έφερε στον καναπέ. Περιείχε κάπου τριάντα σελίδες με μουτζουρωμένες σημειώσεις της και μια φωτοτυπία του μηνύματος Τελευταία Πράξη του Πορφύρη.

«Αυτό το μήνυμα το αναγνωρίζεις προφανώς. Το θέμα είναι από ποια απόσταση το βλέπεις για να καταλάβεις το κλειδί που το αποκρυπτογραφεί.» Απομακρύνθηκε ένα μέτρο. «Τώρα κάτσε να δεις…Από αυτή την απόσταση τι ακούς;»

«Μετά βίας διακρίνω κάποια γράμματα, δεν έχω και μάτι γερακιού» απάντησες όλο απορία. Απομακρύνθηκε και άλλο ένα μέτρο.

«Πες μου τώρα από αυτή την απόσταση τι ακούς, όχι τι βλέπεις βρε Κωσταντή, συγκεντρώσου.»

Εκτός από τους χτύπους της καρδιάς σου το μόνο που ακούγονταν ήταν το Sound of Silence, ένα παλιό τραγούδι των Σάιμον και Γκαρφάνκελ που ακουγόταν διακριτικά από το ηχοσύστημα. Ο Πολ Σάιμον τραγουδούσε με την χαρακτηριστική του φωνή:

hello darkness my old friend
i've come to talk with you again...


«Αυτό το τραγούδι που ακούγεται τώρα είναι το δημόσιο κλειδί του μηνύματος του Πορφύρη» είπες πετώντας σαν ελατήριο από την θέση σου. «Οι πρώτοι στίχοι του μεταφρασμένοι στα ελληνικά είναι η αρχή του μηνύματος της Τελευταίας Πράξης! Και αυτά που γράφει μετά για τις την ομιλία χωρίς λαλιά και τα τραγούδια με τα λόγια τα ανείπωτα είναι μέσα στους στίχους από τον Ήχο της Σιωπής!»
«Αυτό το κατάλαβα και εγώ από τη φράση του Αποφάσισα να φύγω για πάντα σιγοσφυρίζοντας τον σκοπό μου που έγραψε στο τέλος του μηνύματος. Για να είναι όμως δημόσιο κλειδί αυτό το πασίγνωστο τραγούδι της δεκαετίας του εξήντα, θα πρέπει να υπάρχει και ένα ιδιωτικό κλειδί που το ξέρετε μόνο ο Πορφύρης και εσύ, που είσαι ο αποδέκτης του. Υπάρχει κάτι γύρω από αυτό το τραγούδι που μας σιγοτραγούδησε φεύγοντας, αφήνοντας σε να το συνεχίσεις μόνος σου αυτή τη φορά και που το ξέρετε μόνο οι δυο σας;»

«Και βέβαια υπάρχει! είπες ξαναμένος. Οι στίχοι από τον Ήχο της Σιωπής ήταν μια άσκηση που μας έβαλε ο Πορφύρης όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου και την έλυσα μόνο εγώ. Του είχα πει τότε ότι με αυτό το τραγούδι ο Σάιμον με τον φιλαράκο του τον Γκαρφάνκελ περιγράφανε με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο, κοντά σαράντα πέντε χρόνια πριν, το τι γίνεται σήμερα μέσα σε ένα ίντερνετ καφέ. Σε αυτούς τους χώρους απλώνεται όπως ο καρκίνος ο ήχος της σιωπής ανάμεσα στους καθηλωμένους στις οθόνες, που συνομιλούν αμίλητοι δικτυωμένοι με άλλους με γραπτά μηνύματα και ανταλλάσσουν τραγούδια και λόγια που δεν ακούγονται έξω από τα ακουστικά τους. Δοξάζουν ένα νέο θεό που δημιούργησαν και που τους εξασφαλίζει ανωνυμία, ελευθερία κινήσεων και την πρόσβαση σε ένα τεράστιο πηγάδι πληροφοριών που μέσα του βρίσκεις καμιά φορά την ηχώ από κανένα διαμάντι που σπάει τους ήχους της σιωπής. Με αφορμή αυτή την ανάλυσή μου συζητήσαμε πολύ με τον Πορφύρη και φτάσαμε στο σημείο να είναι ακριβώς αυτό το θέμα, η μελέτη της σιωπηρής συμπεριφοράς της γενιάς του ίντερνετ στα καφέ της, το θέμα του διδακτορικού μου.»
«Ενδιαφέρον. Με αυτά που είπες είμαι πλέον βέβαιη ότι την μια άκρη από τα νήματα που οδηγούν στα μυστικά του την έχει κρύψει ο Πορφύρης σε κάποιο ίντερνετ καφέ. Ξέρεις κανένα που να σύχναζε;»
«Δεν νομίζω ότι σύχναζε σε ίντερνετ καφέ. Για θυμήσου πως σύνδεσε τα μέρη του λόγου και που έβαλε τα κώματα την φράση του Τα τελευταία, αυτά που οδηγούν σε όλα τα άλλα, τα έκρυψα καλά απ’ όλους τους, μη παραπέσουν σε λάθος χέρια και εξαφανιστούν για πάντα, εκεί που κυριαρχεί ο ήχος της σιωπής, εκεί που συνομιλούν χωρίς να ακούγεται λαλιά και τραγουδούν τραγούδια με λόγια ανείπωτα το όνομα του θεού που ονόμασαν αυτό το μέρος. Νομίζει κανείς σε πρώτη ανάγνωση ότι φοβάται μην εξαφανιστούν τα μυστικά και καταλήξουν σε μέρη που κυριαρχεί ο ήχος της σιωπής, μην μείνουν άγνωστα.»

«Ακριβώς, ακριβώς σε αυτό το σημείο έκανε αντιστροφή. Λέει ακριβώς το αντίθετο, εκεί έκρυψε την μια τους άκρη για να τα αποκαλύψω. Αυτό το κατάλαβα και εγώ όταν ζωγράφιζα, όπως σου είπα.”

«Ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι μας λέει πεντακάθαρα και το όνομα του ίντερνετ καφέ.» Χαμογελούσες και εσύ τώρα.

«Που το λέει; Ποιο είναι;»

«Νόμιζα ότι το είχες βρει και αυτό. Έχει το ίδιο όνομα με το θεό που ονόμασαν αυτό το μέρος που ψάχνουμε στο τραγούδι του Ήχου της Σιωπής. Είμαι βέβαιος ότι κάτι έχει αφήσει για μένα στο ίντερνετ καφέ ΝΕΟΝ που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την είσοδο της σχολής. Πολύ βολικό μέρος για τον Πορφύρη, δίπλα ακριβώς είναι το γκαράζ που άφηνε το αυτοκίνητό του. Μόνο δεν θυμάμαι Φρόσω να έχει εκεί παρτέρια με μαργαρίτες.»

Μείνατε για λίγο σιωπηλοί βυθισμένοι σε σκέψεις.

«Έχει μαργαρίτες χαζέ και μάλιστα πολλές. Πως φαίνεται ότι δεν ξενύχτισες ποτέ στα νιάτα σου κάνοντας τσατ με φιλαράκια στο ίντερνετ παλιόγερε. Εγώ πάντως έμαθα αγγλικά και να κάνω φλερτ σε ένα τέτοιο τόπο με μαργαρίτες. Το εικονίδιο από ένα πρόγραμμα που συνήθως χρησιμοποιείται στο ίντερνετ για να γίνουν αυτές οι ηλεκτρονικές συζητήσεις είναι μια μαργαρίτα! Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι αυτό που σου άφησε σαν ίχνος για να το ακολουθήσεις, είναι κρυμμένο σε κάποιο αρχείο καταγραφής συνομιλίας τσατ του προγράμματος icq στον ηλεκτρονικό υπολογιστή νούμερο 11 στο ίντερνετ καφέ NEON, σε δημόσιο χώρο απέναντι από την σχολή» δήλωσε θριαμβευτικά μετά από λίγο.

«Εντάξει, αυτό είναι μια εικασία. Αν έχεις δίκαιο όμως, που θα βρούμε το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε όταν έκανε τσατ; Ποιο κωδικό πρόσβασης είχε για να μπει στο πρόγραμμα του icq; Χωρίς αυτά θα είναι δύσκολο να εντοπίσουμε αυτό το αρχείο καταγραφής του ιστορικού κάποιας συνομιλίας του ανάμεσα στις εκατοντάδες που θα είναι αποθηκεμένα από μόνιμους ή περιστασιακούς χρήστες του προγράμματος icq του υπολογιστή στην θέση 11. Αν φυσικά δεν έχουν αλλάξει εν τω μεταξύ θέση στον υπολογιστή που ενδεχομένως να χρησιμοποίησε ο Πορφύρης τουλάχιστον πριν από δώδεκα μήνες.»

«Το όνομα μας το περιγράφει, χρησιμοποίησε κάποιο που θυμίζει ινδιάνικο κριάρι. Για το συνθηματικό πρόσβασης δεν ξέρω, θα δούμε επί τόπου. Τι λες, να συνεχίσουμε τον καφέ μας στο ΝΕΟΝ, απέναντι από την Σχολή, για να δούμε αν όλα αυτά που είπαμε δεν είναι απλώς εικασίες μας;» Ήταν ξαναμμένη, τα μάγουλα κατακόκκινα και δεν ήταν το μπρούσκο του μπαμπά της η αιτία.

Ο διάκοσμος του ΝΕΟΝ ήταν εμπνευσμένος από το Μάτριξ, την τριλογία των κινηματογραφικών ταινιών με τον Κιάνου Ριβς. Κυρίαρχη η γιγαντοαφίσα του Μορφέα, της Τρίνιτυ και του Νίο, που στα αγγλικά γράφεται το όνομά του όπως αυτό του ίντερνετ καφέ. Η θέση 11 αυτή την ώρα ήταν άδεια όπως και οι διπλανές της. Έκανε κλικ στο εικονίδιο με τη μαργαρίτα στην οθόνη του υπολογιστή, φορτώθηκε το πρόγραμμα και περίμενε την πληκτρολόγηση του κωδικού ονόματος του χρήστη και του συνθηματικού που επιτρέπει την πρόσβαση. Η λίστα των ψευδώνυμων όσων είχαν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς αυτό το πρόγραμμα για να επικοινωνήσουν εμφανίστηκε ως δια μαγείας μετά από την πληκτρολόγηση της Φρόσως ενός συνδυασμού από γράμματα και ειδικά σύμβολα στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Εμφανίστηκαν γύρω στα σαράντα ψευδώνυμα.

«Η εμπειρία του παλιού χρήστη» δήλωσε «Δεν πήγαν τελικά χαμένες τόσες ώρες στο ίντερνετ. Ποιο απ’ όλα αυτά τώρα σου θυμίζει ινδιάνικο κριάρι;»

Ανάμεσα στα sugar, Takis85, Litsa_Cool και τα παρεμφερή, ξεπήδησε το όνομα από εκείνο το ινδιανάκι ενός παιδικού κόμικ που καθάριζε τις δύσκολες καταστάσεις με κουτουλιές και είχε για φίλο του ένα ινδιάνικο κριάρι. Ο Καριμπού.

«Αυτό είναι, Karibu, γράψ’ το» είπες. «Για δοκίμασε για συνθηματικό το 10»

«Γιατί το δέκα; Πως σου ήρθε» ρώτησε.

«Γιατί μπορεί αυτό να είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει την άκρη των μυστικών και είναι κάτω από το 11» είπες με περηφάνια για τις αδιαμφισβήτητες πλέον ικανότητές σου στην κρυπτογραφία.

Στην οθόνη εμφανίστηκε ένα μήνυμα που σε χλεύαζε μιας και το συνθηματικό που μάντεψες ήταν λάθος.

«Δοκίμασέ τα όλα από το μηδέν μέχρι το εννιά» είπες αρνούμενος να παραδεχτείς την ήττα.

«Και γιατί από το μηδέν και όχι από το μείον τριάντα έξι ή το δύο κώμα τέσσερα; Δεν θα κάνουμε έτσι τίποτα. Κάτσε, σκέφτηκα κάτι άλλο» είπε και γλίστρησε κάτω από το έπιπλο του υπολογιστή στη θέση 11. Αναδύθηκε αμέσως μετά με ένα φάκελο χαμογελώντας θριαμβευτικά.

«Τον είχε κολλήσει με σιλοτέιπ κάτω από το παρτέρι με τις μαργαρίτες, κάτω από το 11. Να δεις που εδώ μέσα θα έχει το κλειδί που ψάχνουμε. Το ίδιο κάνω και εγώ με τα τόσα συνθηματικά που πρέπει να θυμάμαι.» Έκλεισε πονηρά το μάτι.

Μέσα του ένα παλιό χάλκινο κλειδί, τεράστιο και με ένα οικόσημο στο κεφάλι του. Το οικόσημο είχε δύο συμμετρικές αλεπούδες να σχηματίζουν κύκλο με τις ενωμένες ουρές τους και τη κορδέλα που στήριζαν με τα κεφάλια τους. Μέσα της διακρίνονταν πεντακάθαρα η λέξη Beneficenza και ένας αριθμός: το 1782 στην αραβική και την λατινική του γραφή.

«Αγαθοεργία, καλή πράξη, ιταλικά είναι» απάντησε στο απορημένο σου βλέμμα.

Ο Karibu θα αποκάλυπτε τα μυστικά του έχοντας τελικά το 1782 στην λατινική του γραφή ΜDCCLXXXII για να τα προστατεύει. Στην δεξιά οθόνη που άνοιξε αμέσως, εμφανίζονταν το όνομα του μοναδικού συνομιλητή του Karibu με το ψευδώνυμο Misty που σημαίνει Ομίχλη.

«Καλώς την και την Ομίχλη μας. Για να δούμε, αγόρι ή κορίτσι κρύβεται πίσω από αυτό το ομιχλώδες όνομα.» Πληκτρολόγησε τα μαγικά της, στο δημόσιο προφίλ η Misty δήλωνε γυναίκα και κάτοικος Πάτρας. Τίποτα περισσότερο. Με ένα ακόμα κλικ εμφανίστηκε το ιστορικό κάποιας συνομιλίας που είχε γίνει ανάμεσα στον Karibu και την Misty λίγη ώρα μετά την αποστολή του μηνύματος της Τελευταίας Πράξης του Πορφύρη στον Λάσκο από το γραφείο του πρώτου στη Σχολή απέναντι:

Karibu 21/3/2004 00:13 πμ
Καλησπέρα Στέλλα. ; Άργησα λίγο γιατί μου έπιασαν κουβέντα οι φύλακες στην είσοδο της Σχολής. Όλα έτοιμα από μένα, όπως τα είπαμε. Περίμενες πολύ

Misty 21/3/2004 00:14 πμ
Καλησπέρα Σπύρο, όχι ένα δεκάλεπτο περίμενα μόνο :-)

Karibu 21/3/2004 00:14 πμ
Υπολογίζω να είμαι αύριο εκεί γύρω στις 4. Κοίτα να τα έχεις πακετάρει όλα. Πόσες βαλίτσες λες να έχεις;

Misty 21/3/2004 00:15 πμ
Δύο, δεν έχω πολλά πράγματα. Είναι έτοιμες από σήμερα το απόγευμα.

Karibu 21/3/2004 00:15 πμ
Ωραία. Θύμισέ μου μόνο πάλι την διεύθυνση και ποιο όνομα έγραψες στο κουδούνι.

Misty 21/3/2004 00:16 πμ
Στρατηγού Καλάρη 12 στα Ψηλά Αλώνια, δεύτερη παράλληλος της Γούναρη. Στο κουδούνι γράφει Παπαδημητρίου. Θα πρέπει να έχω γυρίσει από το χωριό πριν τις τέσσερις. Αν όμως με αργήσουν οι δικοί μου, θα έχω αφήσει τα κλειδιά στο ψιλικατζίδικο απέναντι από την είσοδο της πολυκατοικίας. Τα παιδιά που το έχουν είναι φιλαράκια και τα εμπιστεύομαι.

Karibu 21/3/2004 00:17 πμ
OK. Καληνύχτα Στέλλα, θα τα πούμε αύριο από κοντά. Φιλάκια :-)

Misty 21/3/2004 00:17 πμ
Φιλάκια :-)

Δεν είχε τίποτα άλλο, αυτά είχαν καταγραφεί μόνο σε αυτό τον υπολογιστή. Συνεννοηθήκατε με τα μάτια, αντέγραψε το αρχείο με την συνομιλία στο μπιχλιμπίδι με την μνήμη-μινιατούρα που είχε περασμένη στην κλειδοθήκη της και εξαφάνισε αμέσως μετά τον Καριμπού και τα αρχεία του από τον υπολογιστή νούμερο 11 με γρήγορες και σίγουρες κινήσεις. Πληρώσατε για τον καφέ που δεν προλάβατε να πιείτε και για τον χρόνο που απασχολήσατε τον υπολογιστή.

Έπεφτε πούσι και άρχισε να ψιλοβρέχει, οι δρόμοι της Αθήνας γέμιζαν πάλι με εκείνη τη γλίτσα από την λάσπη με τη σκόνη και τα χυμένα λάδια στην άσφαλτο. Πήγες την μηχανή ήρεμα μέχρι το Φάληρο. Η καρδιά σου χτυπούσε το ίδιο δυνατά όσο και του κοριτσιού που σε αγκάλιαζε σφιχτά από την πίσω θέση. Μείνατε σιωπηλοί πολύ ώρα στο σπίτι. Μήπως για να χωνευτούν τα όσα φάγατε και μάθατε ή μήπως για να μην χαλάσει η αίσθηση του μηδενισμού της απόστασης που την νοιώσατε πάνω στη μηχανή, με μόνο τα κοινά σας μυστικά να βρίσκονται ανάμεσά σας; Τη πήρες αγκαλιά στον καναπέ, κουλουριάστηκε μέσα της.

«Κώστα, νομίζω ότι την πατήσαμε. Όλα όσα σου είπε ο Λάσκος και όσα σου υπαινίχθηκε επιβεβαιώνονται, φαίνονται ότι είναι αλήθεια. Άρα πρέπει να μας παρακολουθούν και ‘μας τώρα. Πάει η μυστική συνταγή απ’ το ραβανί της μάνας μου που πάνω της θα στήριζα την καριέρα μου. Να δεις που αύριο θα την πουλήσουν στον Μαμαλάκη και θα την δούμε να την φτιάχνουν στα κανάλια.» δήλωσε με ανησυχία και νάζι μαζί.

«Φρόσω τι ομάδα είσαι;» την ρώτησες γεμάτος αγωνία για την απάντηση της.

[1] Μια Κυριακή, αιματοβαμμένη Κυριακή

1 σχόλιο:

  1. H μουσική αυτού του κεφαλαίου

    http://www.youtube.com/watch?v=r8Pnlhs7grQ

    http://www.youtube.com/watch?v=gbNuIqiVPbU

    http://www.youtube.com/watch?v=9hUy9ePyo6Q

    ΑπάντησηΔιαγραφή