Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Κεφ.16 Παλιά αρχεία


ΠΑΛΙΑ ΑΡΧΕΙΑ
22/4/2005, Κέρκυρα
Αυτή τη φορά ο Λάσκος δεν έμεινε πιστός στο ακαδημαϊκό του τέταρτο αλλά ούτε και στην υπόσχεσή του να συνεχίσει τις συνεδρίες σας περί τέχνης και τρόμου. Άδικη η αναμονή πάνω στη νεκρή ιστοσελίδα της Ένωσης Ιστορικών Τέχνης που θα φώτιζε την συνέχεια. Το μόνο σημάδι που έδειχνε την παρουσία του ήταν το ιστορικό που κατέγραψε τις προηγούμενες διαλέξεις και συζητήσεις του με την Romfea και δύο πιο πρόσφατα σημειώματα μαζί με πέντε σύνδεσμους σε ιστοσελίδες που τα έγραψε και τα έστειλε την προηγούμενη, κάπου εκεί κοντά στα ξημερώματα. Το ένα σημείωμα έγραφε:

"Είδα την τρέλα να παίρνει τη μορφή της φρονιμάδας στα πανεπιστήμια. ...Είδα τα γράμματα (τ' αγιασμένα γράμματα) να μην καταφέρνουν τίποτ' άλλο στους περισσότερους παρά ν' αλλάζουν αντικείμενο στα πάθη τους, και ωστόσο να τα θρέφουν οι λόγιοι με μικρολογίες, με αγυρτείες και με τις αιώνιες έχτρητες". Διονύσιος Σολωμός

Στο δεύτερο είχε γράψει:
Ο θάνατος της τέχνης και της διανόησης δεν οφείλεται αποκλειστικώς στο ότι οι δημιουργοί κατά τον 20ο αιώνα, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικώς τον κανόνα ότι η τέχνη συμβαδίζει με την εποχή της, ακολούθησαν με θλίψη μάλλον παρά με πραγματικές δυνάμεις όσα ο αιώνας κόμισε και αφέθηκαν να πεθάνουν μαζί του απαγχονισμένοι στον απόηχο της υστερίας τους, έχοντας προσκυνήσει την λειψανοθήκη τους κάνοντας επίδειξη των σωθικών τους, συνένοχοι στην κατατρόπωση της ηθικής των Ορίων και της Καλλιέργειας (Culture), που, κατά τη γνώμη μου, συνιστά το κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό της Τέχνης και της Σκέψης. Οι αντιστάσεις των κάθε λογής δημιουργών υπήρξαν κατά κανόνα ασθενείς, ίσως επειδή και αυτοί δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι ένας κόσμος πέθαινε αμετακλήτως με τον Πρώτο Πόλεμο και τον Τρόμο που εγκαταστάθηκε μόνιμα μετά το τέλος του, παρ’ όλο που αυτό το επερχόμενο τέλος είχαν χρωματίσει τόσο πρώιμα ο Ντοστογιέφσκι, ο Έντβαρντ Μουνχ (Η κραυγή), είχαν οσμιστεί ο Νίτσε και ο Κίρκεγκορντ και είχαν περιγράψει ο Μάλερ και ο Βέμπερν[1].

Από τους συνδέσμους ο πρώτος παραπέμπει σε μια ιστοσελίδα που παρουσιάζει μια πλήρη βιογραφία του Μπωντλαίρ, ο δεύτερος σε μια άλλη που αναφέρεται στον Φλομπέρ και στο έργο του, ο τρίτος σε μια ιστοσελίδα που αναλύει την πορεία της τέχνης από τον Αρθούρο Ρεμπώ μέχρι τον σουρεαλισμό. Ο επόμενος δείχνει ένα ιστοχώρο που περιλαμβάνει όλα τα έργα των Κάφκα, Τζόυς και Έντγκαρ Άλλαν Πόε και ο τελευταίος στην δημοσίευση της είδησης της κλοπής του πίνακα Κραυγή του ζωγράφου Έντβαρτ Μουνχ.
«Σημειώσεις για το επόμενο μάθημα;» πρότεινε η Φρόσω.
Δεν ξέρεις την απάντηση όπως και δεν ξέρεις τι να υποθέσεις για την αδικαιολόγητη απουσία του καθηγητή σου από την προγραμματισμένη του διάλεξη. Δεν γνωρίζεις αν ο Σολωμός έγραψε αυτό το κείμενο που του αποδίδει ο Λάσκος, σε μια εποχή που υπήρχε ελληνικό Πανεπιστήμιο ή απλώς με αυτό επιβεβαίωνε για άλλη μια φορά τον τίτλο του ως εθνικού προφήτη. Να ‘χε οραματιστεί άραγε, την εποχή που ακούγονταν από το Σαρόκκο κλάψες, άλυσες, φωνές και το αντίστροφο από αυτό που γράφει στην πρώτη του πρόταση, αυτό που είδατε να συμβαίνει σε εκείνη τη συναυλία την περασμένη Τρίτη; Δεν ήξερες. Αναζήτησες απαντήσεις στις ιστοσελίδες που, για κάποιο δικό του λόγο, είχε σημειώσει ο Λάσκος για να μη ξεχαστούν. Αδαής είσαι στα θέματα της τέχνης και της ιστορίας της. Αυτό που μπορείς να υποθέσεις είναι ότι ο δάσκαλός μάλλον ήθελε να χρησιμοποιήσει αυτές τις αναφορές στην θεματολογία του μαθήματος που δεν έγινε. Ίσως να έχει την πρόθεση μέσα από την αναφορά αυτών των δημιουργών, να υποδείξει έργα- σταθμούς που καθόρισαν την θεματολογία του τρόμου μέσα στην τέχνη του προηγούμενου αιώνα και που χαρακτηρίζονται, τόσο τα ίδια όσο και ο αιώνας, από το πέρασμα από την φρίκη στην έκσταση και από την έκσταση στην φρίκη. Έτσι ενδεχομένως να θέλει να αναλύσει ιστορικά την πορεία μετασχηματισμού της τέχνης μέχρι την έκπτωση του ρόλου της σε μια τέχνη-παράγοντα δημιουργίας και διάδοσης του τρόμου. Μπορεί να θέλει να αναλύσει πως σε αυτό τον μετασχηματισμό έπαιξαν ρόλο κάποια από τα επτά πρόσωπα του κράτους, αυτά που μπήκε στον κόπο να απαριθμήσει στην εισαγωγή του. Αυτό ή κάτι παρόμοιο συμπεραίνεις από την σύνθεση των απόψεων των συντακτών των ιστοσελίδων που σημείωσε. Δεν είσαι βέβαιος. Ούτε και η Φρόσω, που δείχνει να μη την ενδιαφέρει ο θάνατος της τέχνης και της διανόησης επιμένοντας:
«Εμένα αυτό που με κοφτ’ περισσότερο είναι γιατί σ’ διαλέξ’ τ’ όνομα Ρομφαία.»
«Πάμε μια βόλτα να δούμε το παλιό Κάστρο;» πρότεινες.

Σε κάθε γωνία στα καντούνια της παλιάς πόλης είχαν στηθεί υπαίθριοι πωλητές λουκουμάδων. Έθιμο σας είπαν παλιό, κάτι σχετικό με τον Άγιο Σπυρίδωνα, που έσωσε κάποτε τη πόλη από μια επιδημία πανώλης. Μεθαύριο, Κυριακή των Βαίων, των Βαγιώνε όπως την λένε εδώ, θα βγουν και οι μπάντες για τη μεγάλη λιτανεία, να μη την χάσετε. Παντού ακούγονταν οι φιλαρμονικές που έκαναν πρόβες για το μεγάλο γεγονός αλλά και για τις επόμενες εκδηλώσεις τους που θα γεμίζουν όλη τη Μεγάλη Βδομάδα με τους ήχους τους. Ακουγόταν από κάπου εκεί κοντά, μέσα από ένα διώροφο κτίριο, μια φιλαρμονική που παιάνιζε σαν να ήταν συμφωνική ορχήστρα χωρίς έγχορδα. Μπροστά του είχαν συγκεντρωθεί πολλοί ντόπιοι που είχαν αφήσει τις δουλειές τους και παρακολουθούσαν προσεκτικά.
«Αμλέτος του Φράνκο Φάτσιο, παίζει η Παλιά Φιλαρμονική»» σας πληροφόρησε με καμάρι κάποιος που είχε σταθεί δίπλα σας στο στενό καντούνι με το καλντερίμι και έδειχνε να ξέρει κάθε νότα που παιζόταν. Μείνατε και εσείς να ακούσετε την πρόβα μπροστά σε ένα μαγαζάκι που πουλούσε μπαχαρικά και αρωματικά φυτά και, λόγω της ημέρας, και λουκουμάδες. Μια αφίσα τις διαφήμιζε αναφέροντας ότι ήταν καρυκευμένες με την συνταγή που, κατά τον μαγαζάτορα, ήταν αυτή που χρησιμοποίησε ο Άγιος για να κρατήσει τον μαύρο θάνατο μακριά από το νησί. Ζαφορά, κινέζικο φυτό, λευκό πιπέρι, μαύρο πιπέρι, σπόροι κέδρου, φλούδες κίτρου και πορτοκαλιού, φασκόμηλο, βασιλικός, μαντζουράνα, φύλλα δάφνης, φλησκούνι, γεντιανή, καλαμίνθη, φύλλα κουφοξυλιάς, αποξηραμένα κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα, δεντρολίβανο, μέντα, κύμινο, ηπατική αλόη, ξύλο αλόης, κάρδαμο, δαφνέλαιο, σαπωναρία, κόμμι κισσού, λιβάνι, μοσχοκάρφια, σύμφυτον, μοσχοκάρυδο, πιπερόριζα, λευκό δίκταμο, βενζόη, κίτρινο κερί, και τερεβινθίνη σε μια μυστική αναλογία. Όλα αυτά μαζί μια πρέζα στάχτη ήταν η σύνθεση του καρυκεύματος των λουκουμάδων.
«Δεν περιέχει ίχνος από Ε9 και συντηρητικά» διαπίστωσε η Φρόσω διαβάζοντας την λίστα. «Θα δοκιμάσω».
«Αν προσθέσεις σε αυτό το καρύκευμα μέλανα ελλεβόρο, πικροκολοκλύθα και ραβέντι φτιάχνεις ένα μοναδικό ελιξίριο ζωής το οποίο, όπως έχει αποδειχτεί μετά την επιδημία μαύρου πυρετού του 1656 στη Ρώμη, είναι ιδανικό και για την καταρροή, το βήχα, το σφήξιμο στο στήθος, θεραπεύει τα έλκη, καταπραΰνει τον πόνο που προκαλεί η ακαμψία και λοιπά» δήλωσε πολύ σοβαρός ο λουκουμαδο-πωλητής απόγονος των αλχημιστών του μεσαίωνα, πασπαλίζοντας με την κοκκινωπή σκόνη από το θαυματουργό του καρύκευμα μια μερίδα μελωμένες λουκουμάδες, που τις σέρβιρε μέσα σε ένα πλαστικό δοχείο μιας χρήσης μαζί με ένα πλαστικό πηρουνάκι και μια χαρτοπετσέτα.
Εγκατέλειψε την προσπάθεια να τελειώσει τη μερίδα της μπροστά σε ένα σύγχρονο φαρμακείο που διαφήμιζε ένα θαυματουργό χάπι από σκόρδο, ιδανικό για την υπέρταση όπως έγραφε στην αφίσα.
«Νόστιμες αλλά μπούχτισα» δήλωσε προτείνοντας σου να τις τελειώσεις.
«Μπα, είμαι πιο παραδοσιακός σε ότι αφορά την προληπτική ιατρική» δήλωσες. «Πάμε να κλειστούμε στο Κάστρο».

Ρεύτηκε το δαφνέλαιο και τη σαπωναρία την στιγμή που περνούσατε το στενό γεφυράκι που ενώνει την Πλατεία της Σπιανάδας με το Παλιό Κάστρο. Το μοσχοκάρυδο και την ηπατική αλόη όταν ανεβαίνατε το καλντερίμι που οδηγούσε στην κορυφή. Το λιβάνι και την τερεβινθίνη περνώντας δίπλα από το Αγγλικό Νοσοκομείο και, όλα τα υπόλοιπα, τη στιγμή που φτάσατε στις πολεμίστρες που από το ύψος τους φαίνονταν η μεγαλοπρέπεια της πόλης και του πελάγους που την προστάτευε. Μοσχομύρισε ο τόπος, είπες να προσκυνήσεις το μεγαλείο του μέσα από ένα παρατεταμένο βαθύ φιλί που σου άφησε έντονα τη γεύση του δεντρολίβανου.
«Διψάω τρομερά» δήλωσε.
Ούτε ίχνος νερού εκεί ψηλά. Πήρατε το κακοτράχαλο μονοπάτι ακολουθώντας προς τα πίσω τις μυρωδιές. Το κτίριο όπου στεγάζεται το Ιστορικό Αρχείο Κέρκυρας είχε ανοιχτή την πύλη του. Μπήκατε με την ελπίδα να υπάρχει κάποιος ψύκτης ή έστω μια βρύση για να ξεδιψάσει η Φρόσω. Χάθηκε διψασμένη στις αίθουσες. Άλλες έχουν εκθέσεις που περιγράφουν την ιστορία στέγασης του αρχείου από το 1443 στο Παλάτι Βαϊλού, που σήμερα είναι δημοτικό σχολείο, το πέρασμά τους από το Επαρχείο και τη Λατινική Μονή Τενέδου μέχρι τη μεταφορά τους στο Ορφανοτροφείο και τη σημερινή τους θέση στις Αγγλικές Στρατώνες στο παλιό Φρούριο. Σε άλλες αίθουσες υπήρχαν θεματικές εκθέσεις του αρχείου της Ιονίου Ακαδημίας και σε άλλες ιδιωτικά και δημόσια ειδικά αρχεία της εποχής της Ενετοκρατίας. Όλα φυλαγμένα με φροντίδα που μαρτυρά τους λόγους της διαφορετικής κουλτούρας του τόπου σε σχέση με την τσαπατσουλιά και τον επαρχιωτισμό του υπόλοιπου νεοελληνικού κράτους. Την βρήκες μετά από ώρα. Έχει ανοίξει το Φάκελο 83 της περιόδου 1820-1885 όπου υπάρχουν ευλαβικά φυλαγμένα στοιχεία από δημόσια έργα της εποχής. Περιεργάζεται μια σειρά από τοπογραφικά σχέδια και κατόψεις κάποιας κατασκευής ενός δημόσιου κτιρίου με ιδιαίτερη προσοχή. Προς το παρόν σε αγνοεί παντελώς. Πήγες και της έφερες νερό από τον ψύκτη που υπήρχε στον διάδρομο μέσα σε ένα πλαστικό ποτηράκι μιας χρήσης. Κάποια στιγμή ξεδίψασε και σου είπε:
«Το San Rocco ήταν στην αρχή ένα μικρό οχυρό που έφτιαξαν οι Ενετοί μετά την πολιορκία της πόλης του 1716 από τους Τούρκους. Από αυτό πήρε το όνομά του όλη η γύρω περιοχή. Οι Γάλλοι φαίνεται ότι ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν αυτόν τον χώρο σαν άσυλο, μαζεύοντας εδώ σποραδικά τους άκακους τρελούς των χωριών. Για την αισθητική του τοπίου σύμφωνα με όσα αναφέρονται εδώ. Σε αυτή την έκθεση του Άγγλου αρχίατρου του 1831 γράφει ότι τους Γάλλους τους ενοχλούσαν επειδή είχαν μπλε δόντια.»
«Μπλε δόντια;» ρώτησες.
«Ναι, Blue tooth, ακριβώς αυτό γράφει εδώ. Προφανώς από το μελάνι που τους έδιναν να πιούν για να μάθουν να διαβάζουν κάνοντας πλάκα οι εξυπνάκηδες της εποχής. Και εδώ πιο κάτω γράφει ότι οι Άγγλοι, που μετέτρεψαν το οχυρό σε στρατώνα του μηχανικού τους το 1814, συνέχισαν να τους μαζεύουν εκεί επειδή αυτοί απαντούσαν δυνατά στις μυστικές τους συνδιαλέξεις με τους θεούς και τους δαίμονες που άκουγαν μόνο αυτοί με τα bluetooth τους, περιφερόμενοι στους δρόμους για να κάνουν τα μικροθελήματα του χωριού τους. Από το 1838 και με διαταγή του τότε Άγγλου Διοικητή Ντάγκλας, άρχισαν να στοιβάζουν μαζί με τα άλογά τους εκεί μέσα και όσους χαρακτήριζαν ψυχικά ασθενείς με πιο συστηματικό τρόπο από ότι οι Γάλλοι και ξεκίνησαν να κρατούν αρχεία. Φαίνεται από αυτό το τοπογραφικό ότι τα σημερινά κτίρια σχεδιάστηκαν αργότερα από κάποιο Αυστριακό αρχιτέκτονα με το όνομα Λίμπερτ, σε αρχικά σχέδια από την εποχή που ο ιατρός του ιδρύματος ήταν κάποιος Χρήστος Τσιριγώτης από τους Παξούς, έχοντας ως πρότυπο τα αντίστοιχα σχέδια των αντίστοιχων Γαλλικών θεραπευτηρίων της εποχής. Αυτό εδώ το παλιότερο τοπογραφικό του 1856 δείχνει την ταύτιση του χώρου του παλιού οχυρού με ότι χτίστηκε αργότερα πάνω στα σχέδια του Αυστριακού. Το παλιό οχυρό το διατήρησαν σαν θεμέλιο για το Κεντρικό κτίριο όταν άρχισαν οι εργασίες το 1880, να δες εδώ σ’ αυτό για να καταλάβεις. Άρα απ’ όλα αυτά τι καταλαβαίν’ς πλί’ μ;»
Δεν καταλάβαινες που ήθελε να καταλήξει, σήκωσες τους ώμους ως πλι. Συνέχισε έχοντας μια λάμψη στα μάτια.
«Το Σαρόκκο δεν είναι η πλατεία που είδαμε αλλά το Ψυχιατρείο, εκεί που ήπιαμε τις μπύρες παρακολουθώντας τη συναυλία. Είμαι σίγουρη ότι εκεί μέσα βρίσκεται κρυμμένο το μυστικό του Πορφύρη που θα τα εξηγήσει όλα, θυμάσαι;»
Θυμήθηκες το τσαλακωμένο χαρτάκι με το νούμερο του κινητού του γιατρού με τα μαλλιά καρφάκια. Έψαξες στη τσέπη του μπουφάν. Καραμπότης ήταν το σημειωμένο όνομα, βρήκες τηλεφωνικό θάλαμο στη πλατεία, απάντησε στο κινητό του στο δεύτερο κουδούνισμα. Κανονίσατε να συναντηθείτε σε δεκαπέντε λεπτά σε μια καφετερία στις καμάρες του Λιστών όπου σύχναζαν φοιτητές και μαθητόκοσμος.

Όταν τον ρώτησες μετά τον τρίτο γύρο από τις μπύρες, έδειξε να ξέρει πολλές λεπτομέρειες για την ιστορία του χώρου που δούλευε. Επιβεβαίωσε ότι πράγματι τo Ψυχιατρείο είναι το Σαρόκκο και όχι η ομώνυμη πλατεία. Ανέφερε μετά πολλούς επώνυμους, πολιτικούς και καλλιτέχνες που φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς στις εγκαταστάσεις του αλλά και τις προσπάθειες που είχαν γίνει για να σβηστούν τα ίχνη που άφηναν πίσω τους για να περιφρουρηθεί το κύρος και το όνομά τους από το στίγμα της τρέλας. Μέχρι και φωτιά έβαλαν κάποτε γι’ αυτό. Φαίνεται ότι σχεδόν ολόκληρη η νεότερη ελληνική ιστορία έχει αφήσει εκεί μέσα κάποια αποτυπώματα που καταγράφτηκαν στα ιατρικά αρχεία, που ευτυχώς διασώθηκαν. Αποτυπώματα στους ιατρικούς φακέλους των επώνυμων συντελεστών της ιστορίας και, πολύ συχνότερα, στους ιατρικούς φακέλους των απλών αποδεκτών των πολιτικών και της κουλτούρας που κυριάρχησαν τους προηγούμενους δυο τρελούς αιώνες στο νεότερο ελληνικό κράτος. Είπε πως μόλις είχε ολοκληρώσει την μελέτη του ιατρικού φακέλου του γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά και του λογοτέχνη Μιχάλη Μητσάκη, που έφτασε μέχρι εδώ για να εγκλειστεί μισότρελος ακολουθώντας μια ταξιδιωτική διαδρομή που προηγουμένως είχε περιγράψει ο Γκούσταβ Φλωμπέρ. Τώρα μελετούσε τις δοσολογίες του αρσενικού που χρησιμοποιούσαν για να καταπολεμήσουν τον περασμένο αιώνα τη μανία και που συνήθως ήταν η βασική αιτία για τους συχνούς θανάτους των μανιακών από τα αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια, την συνηθισμένη τότε παρενέργεια σε αυτή την θεραπεία της κατάθλιψης. Πραγματικός ποταμός από πληροφορίες αλλά τίποτε απ΄ όλα αυτά που ανέφερε δεν έδειχναν ότι να είναι το μυστικό του Πορφύρη, αυτό που θα τα εξηγούσε όλα. Η απογοήτευση στα μάτια σας πρέπει να ήταν έντονη και έτσι προσπάθησε να αλλάξει τη συζήτηση.
«Δεν σας είπα. Μίλησα προχθές στο τηλέφωνο με τον Προκοπίου και του είπα ότι σας είδα εδώ. Μου φάνηκε ότι ξαφνιάστηκε. Νομίζω ότι ανέφερε ότι κανονικά θα έπρεπε να είσαστε κάπου στη Βόρεια Ιταλία, δεν κατάλαβα καλά.»
Κοιταχτήκατε στα μάτια. Ο ειδικευόμενος ψυχίατρος σίγουρα θα παρατήρησε την εναλλαγή της απογοήτευσης με την ανησυχία και την απορία και στους δυο σας. Προσπάθησες να μπαλώσεις τη κατάσταση λέγοντας:
«Για τη Τεργέστη είχαμε κάνει σχέδια γι’ αυτό το Πάσχα αλλά στο δρόμο, φτάνοντας το πλοίο στη Κέρκυρα, τα αλλάξαμε και είπαμε να περάσουμε εδώ τις διακοπές.»
Συνέχισε τότε, προφανώς ικανοποιημένος από την απάντηση, με ένα μακροσκελή μονόλογο για την Τεργέστη και το περίφημο πείραμα που έγινε εκεί και όρισε την σύγχρονη ψυχιατρική μεταρρύθμιση μέσα από τις διαδοχικές αποτυχίες του. Σκέφτηκες ότι αν είχες αναφέρει τη Βιέννη, σίγουρα θα άκουγες τώρα μια ανάλυση για τον Φρόιντ και το έργο του. Κρίμα, έχασες. Είχες πάψει πλέον να παρακολουθείς τα λεγόμενα του γιατρού, σε απασχολούσαν τώρα άλλα και όχι η ψυχιατρική. Και η Φρόσω έδειχνε να ενδιαφέρεται περισσότερο με τις αναδρομικές αναγούλες που αναδείκνυαν πάλι τη μαντζουράνα, τη μέντα και την πιπερόριζα, που πέραν των άλλων, ενδεχομένως να ήταν και ισχυρά ελιξίρια για να καταπολεμηθεί ο φόβος που προκαλούσαν οι πιθανές απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα που έδειχνε καρφωμένο στο μυαλό και των δυο:
Πως είναι δυνατό να ξέρει ο Προκοπίου ότι είχατε βγάλει στη Πάτρα εισιτήρια για την Βενετία;
[1] O Φεβρουάριος Αιών, Φ.Δ. Δρακονταειδή

2 σχόλια:

  1. Η μουσική του Αμλέτου που ακούγεται σε αυτό το κεφάλαιο στο

    http://www.youtube.com/watch?v=y3npk2fWw88&feature=related

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην αναρτημένη φωτογραφία, απεικονίζεται το κεντρικό κτίριο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κέρκυρας, που θεμελιώθηκε πάνω στα υπολείματα του οχυρού San Rocco. Στον προαύλιο χώρο μπροστά, πράγματι έγινε και η συναυλία τζαζ-ροκ για την υποδοχή των φοιτητών του Ιονίου Πανεπιστημίου που στεγάζεται σήμερα στις, άδειες πλέον από ασθενείς, εγκαταστάσεις του ΨΝΚ όπως περιγράφεται στο Κεφάλαιο "Τζάζ-ροκ" την ημερομηνία που αναφέρεται σε αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή