ΜΟΡΑΒΙΑ
19/4/2005, Εργαστήριο του Πορφύρη, Κέρκυρα
10/9/2003, Βρυξέλλες
Σήμερα έπρεπε να παρουσιάσω στην PLP τις γενικές αρχές της επικοινωνιακής στρατηγικής που πρέπει να ακολουθήσει η Κομισσιόν για να εφαρμοστούν οι πολιτικές πρόληψης υγείας που αποφασίστηκαν στην Λισσαβόνα. Έπρεπε να είχα στηρίξει την προετοιμασία μου σε γενικές γραμμές πάνω σε ότι είχαν παρουσιάσει τους προηγούμενους μήνες ο Λάρσεϋ και ο Λαφανουί, σαν δήθεν επιβεβαιωμένες επιδημιολογικές τάσεις. Δεν έχουν επιβεβαιώσει όμως σχεδόν τίποτα ακόμα, δεν έχουν μαζέψει τα στατιστικά στοιχεία που χρειάζομαι για να τα αναλύσω για να σχεδιάσω τις ειδικές δράσεις για το AIDS, την πρόληψη της στεφανιαίας νόσου, τα εγκεφαλικά, τις επιδημίες και για την αντιμετώπιση των συνεπειών από ασθένειες που συνδέονται με τα διατροφικά σκάνδαλα, όπως εκείνο της νόσου των τρελών αγελάδων. Αντί για επιδημιολογικές μελέτες φέρνουν συνέχεια στην επιτροπή αντικρουόμενες μελέτες και διαφορετικές εκδοχές δεκαλόγων. Κάθε φορά με νέα «ου». Έχουν αντικαταστήσει τα «ου μοιχεύσεις» και τα «ου ψευδομαρτυρήσεις» με το «ου καταναλώσεις αλκοόλ», το «ου πηδήξεις» και το «ου φας κόκκινο κρέας». Δεν ξέρω ποιο θεϊκό χέρι τους τα παρέδωσε αυτά αλλά εμένα μου μυρίζουν σαν διαφορετικές εκδοχές συμβιβασμών φαρμακευτικών εταιρειών με ενώσεις παραγωγών καταναλωτικών προϊόντων. Οι άλλοι δυο στην επιτροπή περιμένουν από μένα να επιβάλλω αυτούς τους νέους Μωσαϊκούς τους Νόμους σχεδιάζοντας διαφημιστικές καμπάνιες και τις γενικές κατευθύνσεις της επικοινωνιακής πολιτικής των κρατών μελών σε θέματα αγωγής υγείας που θα ισχύσουν στην Ένωση τα επόμενα χρόνια. Τα «ου» του μικροβιολόγου Λάρσεϋ, που τον επέβαλε στην επιτροπή ο Μπλέρ παρά την εμπλοκή του στον πανικό που προκάλεσε για τις τρελές αγελάδες πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο, στρέφονται κυρίως προς το AIDS και το αλκοόλ, που το συνδέει με τον καρκίνο και την οικογενειακή βία. Ο Γάλλος γενικός γιατρός, που ευθύνεται για την αύξηση της κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού στη χώρα του μετά από τις μελέτες που δημοσίευσε για το τρεχούμενο νερό και την σχέση του με καρκίνους και επιδημίες, στοχεύει με τα δικά του «ου» περισσότερο στις διατροφικές συνήθειες που έχουν σχέση με την κτηνοτροφική παραγωγή της χώρας του Λάρσεϋ, υπερασπιζόμενος φανατικά με τις δικές του στατιστικές την αμπελοκαλλιέργεια του Γαλλικού νότου. Στο μόνο που συμφωνούν και οι δύο είναι για την συσχέτιση του καπνίσματος με τον καρκίνο του πνεύμονα, παρά το γεγονός ότι είναι και οι δυο μανιώδεις καπνιστές. Μόνο γι’ αυτή την συσχέτιση σοβαρά στοιχεία που δεν χωρούσαν καμία αμφισβήτηση. Σήμερα βρήκα ευκαιρία και τους ρώτησα αν υπάρχουν επιδημιολογικές μελέτες για τις αιτίες που προκαλούν τον καρκίνο στον δωδεκαδάκτυλο. Δεν μπόρεσα να βγάλω κανένα συμπέρασμα, ο ένας ισχυρίστηκε ότι κατέχει αδιαμφισβήτητα στοιχεία ότι για τη νόσο ευθύνεται το κάπνισμα και ο άλλος ορκίζεται σε δεκάδες ανακοινώσεις συναδέλφων του που ενοχοποιούν τα ζωικά λίπη. Απέφυγα να τους πω ότι δεν έχω βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα μου και ότι δεν καταναλώνω ζωικά λίπη, δεν ήθελα να ξέρουν το πρόβλημά μου. Διαφορετικά μπορεί να συμφωνούσαν και οι δυο για να με κατηγορούσαν για παθητικό καταναλωτή καπνιστού κρέατος. Τους δήλωσα ότι η επιτροπή θα συνεχίζει να καρκινοβατεί όσο δεν μου παρουσιάζουν σαφή, τεκμηριωμένα και πλήρη στατιστικά δεδομένα που να συσχετίζουν τις λεγόμενες μεγάλες ασθένειες- στόχους της Λισσαβόνας με τις συνήθειες ομάδων του πληθυσμού της Ένωσης. Απειλήθηκε γενική ελληνο-γαλλο-αγγλική σύρραξη σε Βελγικό έδαφος με τις όλο γαλατική ευγένεια διπλωματικές φράσεις που ανταλλάχθηκαν ένθεν και ένθεν και που ήταν γεμάτες με κριμένες απειλές.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές στο ξενοδοχείο πονάω πάλι.
20/10/2003 Γλυφάδα
Οι τελευταίες εξετάσεις δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο, πρέπει να αρχίσω χημειοθεραπεία. Δεν έχω όρεξη για δουλειά, στο Πανεπιστήμιο πατάω σπάνια και η ιδέα αυτού του ημερολόγιου έχει πάψει να με συναρπάζει. Πανικοβάλλομαι εύκολα, με πιάνει δύσπνοια και ιδρώνω, αγχώνομαι για τα πιο ασήμαντα ζητήματα. Ίσως να φταίνε αυτά τα χάπια που μου έδωσαν, ίσως πάλι όχι. Στις παρενέργειες δεν γράφει τίποτα για κρίσεις άγχους. Θέλω να μένω μόνος μου κλεισμένος στο σπίτι και να μη κάνω τίποτα.
Το μόνο που με κρατάει όρθιο όλο αυτές τις ημέρες του εκούσιου εγκλεισμού μου είναι η Στέλλα και η προοπτική της επόμενης βραδινής συνάντησής μας στο δίκτυο. Το αρχείο που καταγράφει τις συνομιλίες μας ξεπέρασε τις χίλιες τυπωμένες σελίδες, ευτυχώς που υπάρχει και αυτό και διαβάζω και κάτι που να έχει νόημα. Χθες το βράδυ τη ρώτησα τι είναι αυτό που φοβάται. Την τρομοκρατούν, είπε, τα μοναχικά Σαββατόβραδα, η μάνα της που την πιέζει να γυρίσει στο χωριό της για να την παντρέψει και η στιγμή που μετράει τα λεφτά της να δει αν της φτάνουν για μια σοκολάτα. Πιο πολύ είπε πως την τρομοκρατεί η διαφήμιση με εκείνη την εικόνα της τριαντάχρονης κουκλάρας, που γυρίζει ατσαλάκωτη και χαρούμενη από τη δουλειά της και σερβίρει γάλα στα δυο πανέμορφα δεκάχρονα παιδιά της. Μου ζήτησε να κάνω κάτι για να αλλάξει αυτό το πρότυπο νοικοκυράς-εργαζομένης μητέρας από τα διαφημιστικά σποτ, που την κατηγορεί ευθέως ως πλήρως αποτυχημένη.
Σήμερα έπιασε δουλειά σε ένα γραφείο, δοκιμαστικά της είπαν για ένα μήνα, χωρίς ΙΚΑ. Ήταν χαρούμενη, με ρώτησε τι επιθυμούσα πιο πολύ, να της πω το πιο τρελό μου όνειρο. Απάντησα ότι θα ήθελα να ζήσω μια βραδιά στο Μπουένος Άϊρες χορεύοντας παθιασμένα αργεντίνικα τανγκό. Δεν είπα ότι δεν ξέρω να χορεύω τανγκό και ότι φοβάμαι ότι δεν θα προλάβω να μάθω. Ακόμα δεν έχω δει φωτογραφία της, αποφεύγω να της την ζητήσω, πόσο μάλλον να βρεθούμε από κοντά με τα χάλια που έχω. Να θυμηθώ να βγάλω μια φωτογραφία όσο ακόμα έχω μαλλιά.
Το πρωί πήγα στον Φαίδωνα να του μιλήσω. Μου ανήγγειλε ότι παντρεύεται την Πόλυ, που θα είναι η νέα του γυναίκα τον από άλλο μήνα και ήταν πολύ χαρούμενος. Τον μεθεπόμενο μήνα βγαίνει στη σύνταξη, έμεινε η συζήτησή μας σε γενικότητες. Δεν ήθελα να χαλάσω το κλίμα των ημερών του με τα δικά μου. Μου φαίνεται όμως ότι κατάλαβε ότι έχω πιάσει πάτο.
1/11/2003 Γλυφάδα
Πόσες φορές την έχω δει την ταινία; Δεν θυμάμαι. Πατάω πάλι το κουμπί του βίντεο και μπαίνω ξανά, όπως όλες τις προηγούμενες φορές, στον κόσμο που βρίσκεται ανάμεσα στο όνειρο και το μη όνειρο. Ο Μορφέας αποκαλύπτεται μετά από την προειδοποίηση για το τι θα του συμβεί στην επόμενη σκηνή. Το μπλε χάπι ή το κόκκινο; Ελεύθερα θα πρέπει να σκεφτεί, το μπλε διάλεξε. Ξυπνάει από τον ύπνο και βρίσκεται μέσα στον εφιάλτη. Νομίζει είναι αέρας αυτό που αναπνέει; Κάποιοι λίγοι αντιστέκονται, προστατεύουν το λειτουργικό σύστημα της Ζάιον από τους πράκτορες με τα μαύρα κουστούμια. Θέλουν να απελευθερώσουν και τους άλλους από τον δικτυωμένο ύπνο τους που τους απομυζά μέσα από τα κουκούλια τους. Δεν θα τα καταφέρει, όλοι πέφτουν την πρώτη φορά σε αυτό το άλμα. Η Όρακλ δεν τον αναγνωρίζει, του λέει ότι δεν είναι ο Εκλεκτός.
«I must have a door in the back of my head»[1] μου τραγουδάει μια βραχνή φωνή από τους Ντάντυ Γουόρχολς στο CD που παίζει δίπλα.
Πρέπει να σωθεί ο Μορφέας, δεν θα προλάβει, προδοσία. Μόνο η Τρίνιτυ ξέρει. Γνωρίζει την δική της προφητεία και εμπιστεύεται την καρδιά της. Θα τα καταφέρει του λέει, να τρέξει όσο πιο δυνατά μπορεί.
Περνούν όλες οι σκηνές από μπροστά μου. Καταιγισμός από εικόνες με εικονικές μονομαχίες ανάμεσα σε αυτούς που αντιστέκεται και σε αυτούς που προστατεύουν αυτό που κρατάει το γένος των ανθρώπων κοιμισμένο για να ρουφήξει όλη του την ενέργεια. Με πατημένο το κουμπί του Fast Forward η ταινία κρατάει λιγότερο από πέντε λεπτά, όσο κράτησε πάνω κάτω και το τραγούδι στο CD. Ζαλίζομαι από τον ρυθμό που έδωσα στις εικόνες, πρέπει να ηρεμίσω, να χαμηλώσω ταχύτητα, να καταλάβω που πατάω. Κάθε φορά που βλέπω αυτή την ταινία το ίδιο παθαίνω, παθιάζομαι και παρασύρομαι από τον ρυθμό των σκηνών.
Πολύ με είχε προβληματίσει το μήνυμά της την πρώτη φορά που μιλήσαμε για τον Magritte. Μου φάνηκε πολύ σκληρό και γεμάτο φόβο για το αύριο.
Άνθρωποι ζουν ένα όνειρο που καθορίζουν υπολογιστές και προγράμματα εικονικής πραγματικότητας. Παρατραβηγμένο ίσως για να τονιστεί η αλληγορία. Ποντάρανε οι παραγωγοί της ταινίας στον φόβο του μέσου θεατή για το τεχνολογικά καινούργιο ή κάτι άλλο θέλει να πουν oι σκηνοθέτες; Λίγες ταινίες μου έβαλαν τόσα πολλά και τόσο έντονα καινούργια ερωτήματα. Τι είναι αυτό το Μάτριξ; Δεν είναι το ίντερνετ και ο φόβος ότι θα μας ελέγχουν καλλίτερα έτσι δικτυωμένους όλους. Δεν κινδυνεύουμε από αυτό το δίκτυο γιατί τους ξέφυγε και δεν ανήκει πλέον σε κανένα, κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει αποτελεσματικά. Μήπως είναι τότε το Μάτριξ η δύναμη των τηλεοπτικών δικτύων που καθορίζουν τις συνήθειες και ρυθμίζουν τις αγορές; Ίσως. Υποψιάζομαι όμως ότι δεν αρκούν μερικά κόλπα του κούνγκ-φου, μερικές μπουνιές και κάποιες κουτουλιές στους μαυροφορεμένους μπράβους των μιντια-κρατόρων για να ξεμπλέξουμε με όλα αυτά. Ξέρω ότι τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, είναι δουλειά μου να το ξέρω αυτό. Δεν αρκούν κάποιες ηρωικές έφοδοι στα χειμερινά ανάκτορα των μίντια για να ξεφύγει κανείς από αυτό το Μάτριξ των τηλεοπτικών μέσων που κάθε μέρα κοιμίζει βαθύτερα μέσα στην απομόνωση του κουκουλιού που πλέκεται με πολύ τέχνη γύρω από τον καθένα. Και εγώ τι κάνω; Γράφω συνταγές για να φτιαχτεί καλλίτερα αυτό το κουκούλι, αυτό ίσως έπρεπε να απαντήσω στη Στέλλα όταν με ρώτησε τι δουλειά κάνω.
Αντιγράφω από το ιστορικό των συνομιλιών με τη Στέλλα:
karibu 26/10/2003 01:35 πμ
Πες μου ειλικρινά. Τι ψάχνεις σ’ αυτό το δίκτυο;
Misty 26/10/2003 01.36πμ
Σου απάντησα σε αυτή την ερώτηση πριν λίγες μέρες.
karibu 26/10/2003 01:37 πμ
Όχι δεν μου απάντησες τελείως. Πες μου τι ψάχνεις.
Misty 26/10/2003 01.38πμ
Ψάχνω να βρω την δική μου Ζάιον, εντάξει; Αυτό ψάχνω.
Ποιο είναι αυτό το κορίτσι που έρχεται τις τελευταίες νύχτες στα όνειρά μου έχοντας πάρει τη μορφή της Τρίνιτυ; Tι την κάνει να λέει πεισματικά όχι στην κάθε μου προσπάθεια να της βρω δουλειά, γιατί με αγαπάει; Είναι φανερό ότι αυτό συμβαίνει, με αγαπάει, το διαβάζω στα μάτια της πίσω από τις γραμμές. Και εγώ ερωτεύομαι πάλι. Πως είναι δυνατό να ερωτεύομαι με αυτά που μου συμβαίνουν;
Θεραπεύει ο Μορφέας ο θεός του ύπνου, αυτό το διαισθάνομαι αλλά δεν μπορώ να αποδείξω πως το καταφέρνει, μου λείπουν τα στοιχεία. Είναι ώρες που σκέφτομαι μόνο με λέξεις και άλλες που σκέφτομαι μόνο με εικόνες. Επινοώ λέξεις που περιγράφουν εικόνες για να γίνουν μετά σκέψεις ή συμπεριφορές. Και πιο σπάνια ζωγραφίζω εικόνες για να τακτοποιήσω τις σκέψεις που κάνω με τις λέξεις. Και όταν σκέφτομαι με λέξεις έχουν σημασία όλα τα σημεία στίξης, οι χρόνοι στα ρήματα και οι προσωπικές αντωνυμίες. Βάζω κώμα όταν θέλω να ανασάνω, αλλάζω παράγραφο όταν ολοκληρώνεται ο συλλογισμός και φτιάχνω καινούργιο κεφάλαιο όταν νομίζω ότι πρέπει να αλλάξω ριζικά κάτι στην ζωή μου. Δεν βάζω ποτέ τελεία όταν σκέφτομαι, η τελεία μπαίνει μια φορά στο τέλος και εμένα, παραδόξως, δεν με απασχολεί σήμερα ο θάνατος. Έκανα την σκέψη ότι ίσως δεν με φοβίζει ο θάνατος γιατί δεν με φοβίζει και αυτή η μοναδική ζωή που είναι να ζήσω. (Να μια πρόταση που ισχύει όσο και η άρνηση της. Δουλεύει εδώ η αντιστροφή). Όταν ονειρεύομαι όμως ονειρεύομαι πάντα με εικόνες, δύσκολο να χωρέσουν τα κώματα και οι χρόνοι των ρημάτων στις εικόνες των ονείρων. Αδύνατον να βάλω τελεία στις εικόνες, το ξέρω αυτό καλά, το έμαθα από το Λάσκο και το ένοιωσα ανακατεύοντας τα χρώματα στην παλέτα για να γίνουν εικόνες ζωγραφιστές. Δεν νομίζω όμως ότι είναι δυνατή η ζωή χωρίς την προοπτική αυτής της τελείας που θα προσδιορίσει κάποια στιγμή το τέλος της σκέψης. Ίσως διαφορετικά να μην είχε κανένα νόημα.
Κουράζομαι, δεν μπορώ να γράφω συνέχεια, έχω το κομπιούτερ ανοιχτό και περιφέρομαι στο σπίτι κάνοντας άσκοπα πράγματα και αναλώνομαι σε ημιτελείς προσπάθειες. Επιστρέφω πάντα εδώ για να γράψω δυο γραμμές και να φύγω πάλι, λες και έγινε αυτό το Ημερολόγιο Καταστρώματος ο λόγος της ύπαρξης μου αυτές τις ώρες. Ή μήπως ημέρες, δεν είμαι σίγουρος για να πω. Είναι και εκείνος ο κάβουρας που με δαγκώνει στο στομάχι. Κρατάει κάποιο ρυθμό αυτός, μου φαίνεται ότι δαγκώνει με κάποια περιοδικότητα. Ο πόνος κάνει κάποιο κύκλο και αυτός, έχω αυτά τουλάχιστον να μου δίνουν και σε μένα την αίσθηση του χρόνου. Μάλλον Bug[2] θα είναι αυτός ο κάβουρας στο πρόγραμμα της εικονικής πραγματικότητας που φτιάχτηκε ειδικά για μένα. Κάποιος θα τον φύτεψε εκεί παλιότερα για να παραμονεύει μπας και πάω να ξεφύγω από τα όρια, να με επαναφέρει σε τάξη και να με τοποθετήσει πάλι σε κάποιο χρονικό πλαίσιο.
Κοιμήθηκα για λίγο στον καναπέ. Ξύπνησα με το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει στο Μάτριξ όνειρο μέσα στο όνειρο. Μπερδεύτηκα.
Ξύρισα το μαλλί από το κεφάλι μου με γρήγορες νευρικές κινήσεις, πριν αυτό αρχίσει να πέφτει τούφες τούφες από τα χημικά και τις ακτινοβολίες που θα ακολουθήσουν. Κόπηκα άσχημα, σταμάτησα την αιμορραγία με κόπο. Είδα μετά τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν με γνώρισα. Έψαχνα να θυμηθώ ποιο πρόσωπο από το Μάτριξ ήταν αυτό που με κοιτούσε έντρομο μέσα από τον καθρέφτη του μπάνιου. Μου δημιουργήθηκε η κρυφή ελπίδα, η ουλή που ανοίχτηκε πίσω από το αυτί μου από το ξυράφι, να είναι η πύλη που θα με ξανασυνδέσει με κάποια άλλη πραγματικότητα. Σε άλλο χρόνο και τόπο. Και χωρίς τον κάβουρα..
Νομίζω ότι τρελαίνομαι.
14/11/2003 στο γραφείο μου στο Πανεπιστήμιο
Γλιστρούσα πάνω στα κύματα του ίντερνετ, σέρφινγκ το είπαν αυτό κάποιοι τρελαμένοι Καλιφορνέζοι με τις σανίδες, έμεινε ο όρος και παγκοσμιοποιήθηκε. Χρειαζόμουν να βρω ιστοσελίδες με πληροφορίες για κάποιο πρότυπο ασφάλειας υγιεινής στους χώρους εργασίας. Η μηχανή αναζήτησης μου πρότεινε να συνδεθώ σε μια σελίδα. Βρέθηκα ξαφνικά σε μια που παραπέμπει σε δικτυακούς τόπους που εξειδικεύονται στην παροχή συμβουλευτικών ιατρικών υπηρεσιών και κάνουν ψυχολογική υποστήριξη σε ασθενείς. Ένα τρίτο χέρι κάνει κλικ στο ποντίκι για να διαλέξω την επιλογή «Νεοπλασίες». Μια θάλασσα από καινούργιες επιλογές ξανοίχτηκε μπροστά μου. Δυσκολεύομαι να διαλέξω. Από αλλού ξεκινούν διαδρομές που αναλύουν εξειδικευμένα ιατρικά θέματα και την επίδραση των φαρμάκων, ενώ δίπλα άλλες παρέχουν στο διάβα τους πληροφορίες για εταιρίες που δίνουν ψυχολογική υποστήριξη ή για ηλεκτρονικές κοινότητες αλληλοϋποστήριξης πασχόντων. Άνοιξα δειλά το παράθυρο μιας τέτοιας κοινότητας, η σελίδα υποδοχής εξηγεί τους σκοπούς και τους κανόνες της. Διαθέτει και ιστοσελίδα συνομιλιών ανάμεσα στα μέλη της, έκανα εγγραφή. Από εκείνη τη στιγμή είμαι και επίσημα καρκινοπαθής. Ο καθένας με λίγες γνώσεις και τα κατάλληλα εργαλεία θα μπορεί να ανακαλύψει αυτή την εγγραφή μου και να βγάλει σαν συμπέρασμα πράγματα που τα θεωρώ σαν ευαίσθητες προσωπικές μου πληροφορίες. Εξαρτιέμαι πλήρως από τον επαγγελματισμό του προγραμματιστή που έφτιαξε την σελίδα. Ελπίζω να είχε προβλέψει να συμπεριλάβει μηχανισμούς που να προστατεύουν την πρόσβαση τρίτων στα αρχεία των μελών που εγγράφονται σε αυτόν τον δικτυακό τόπο.
Εκείνη την ώρα ήταν εβδομήντα έξι διαθέσιμοι για συνομιλία, έψαξα να βρω κανένα Ρωμιό, φαντάστηκα ότι θα είναι πιο εύκολη η επικοινωνία μαζί του. Βρίσκω ένα τριανταπεντάρη, ανοίξαμε κουβέντα. Είναι από την Εορδαία, έχει όγκο στο κεφάλι μετά από μετάσταση από τον πνεύμονα, το στρόντιο από το Τσερνομπίλ του είπαν κάποιοι γιατροί, το ενεργειακό Νταχαάου της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα είπαν κάποιοι άλλοι, κανείς δεν ξέρει να του πει με σιγουριά τι ευθύνεται γι’ αυτό που δεν θα αλλάξει για τον ίδιο. Πρέπει να είναι σε άσχημη σωματική κατάσταση από αυτά που μου λέει πως πέρασε αλλά γράφει με αισιοδοξία, δίνει συμβουλές, προσπαθεί να με στηρίξει.
«Τι ψάχνεις να βρεις σ’ αυτή την ιστοσελίδα», με ρωτάει κάποια στιγμή. Στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή ήταν πάλι τα ξύλινα σκαριά του Αγγλικού στόλου που περίμεναν τα συνεργεία διάλυσης στη Μάλτα.
«Ξυστρί να μου καθαρίσει την μοράβια ψάχνω», έγραψα.
«Έτσι το αισθανόμουν και εγώ πριν τρία χρόνια που πρωτοέμαθα τι μου συμβαίνει. Δεν φοβήθηκα τον επικείμενο θάνατο μου, μόνο με την σκέψη ότι είναι η μοναδική κατάσταση που δεν θα συναντήσω όσο είμαι ζωντανός. Αισθανόμουν όμως να έχουν κολλήσει πάνω μου λάσπες που δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν, σαν να ήμουν βρώμικος. Φοβόμουν να μιλήσω στους φίλους μου μη και με απορρίψουν σαν κάτι διαφορετικό. Σκληρή αυτή η σκέψη της απόρριψης. Κλείστηκα στο σπίτι και δεν έβγαινα έξω καθόλου. Τελικά ξέρεις πότε αισθάνθηκα καλά; Όταν έμαθα τελεσίδικα πόσο χρόνο έχω για να ζήσω. Γιατί τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις ένα πλεονέκτημα.»
«Τι πλεονέκτημα;» Ρώτησα ως νεοφώτιστος.
«Κοίτα φίλε, όλα στην ζωή έχουν μια κλίμακα, ακόμα και αυτή η ίδια η ζωή. Ποιος καθορίζει ότι είναι πολλά ή λίγα τα χρόνια που είναι να ζήσει κάποιος; Και αν αυτά τα χρόνια είναι σκυλίσια πως καθορίζεται τότε η κλίμακα; Και ποιος βάζει τα πρότυπα που καθορίζουν την ζωή αν είναι σκυλίσια ή δεν είναι; Βλέπεις είναι πολλά τα ερωτήματα φίλε, τα πάντα φαίνονται ότι είναι σχετικά. Όταν όμως ξέρεις ακριβώς ότι σου μένουν π.χ. εκατόν εβδομήντα μέρες, ξέρεις ακριβώς τι σου μένει να κάνεις.»
«Πες μου σε παρακαλώ, τι κάνεις τότε;»
«To μόνο που σου μένει τότε να κάνεις είναι να ξυπνάς το πρωί, να αισθάνεσαι χαρούμενος που βλέπεις ξανά το φως και να αρπάζεις μετά κάθε στιγμή της μέρας που έρχεται. Την ρουφάς την κάθε στιγμή μέχρι το μεδούλι, δεν της αφήνεις σταγόνα. Αυτό μόνο σου μένει να κάνεις. Άδραξε την στιγμή είναι το σύνθημά μας σε αυτή την ηλεκτρονική κοινότητα, δεν το πρόσεξες;»
Δεν ήξερα τι να απαντήσω
«Άφωνος φίλε; Νομίζεις ότι είναι δύσκολο; Δεν είναι πίστεψέ με. H μόνη πίκρα που μένει όταν το καταλάβεις αυτό ξέρεις ποια είναι; Που δεν έκανες αυτό ακριβώς και όλο τον άλλο καιρό που δεν ήξερες ότι σου μένουν μόνο αυτές οι εκατόν εβδομήντα μέρες. Αυτή είναι η μοράβια σου φίλε, οι χαμένες στιγμές της ζωής σου είναι, αυτές που τις πέρασες έτσι, χωρίς να τις ζήσεις.»
«Και πως την πετάς από πάνω σου αυτή την μοράβια» ρώτησα.
«Αρπάζεις την μέρα σου και την κάθε της στιγμή της και η μοράβια εξαφανίζεται σιγά σιγά.»
Είπαμε να τα ξαναπούμε, να συναντιόμαστε που και που σε αυτόν τον ηλεκτρονικό τόπο για να ξύνει ο ένας την μοράβια του άλλου.
[1] Πρέπει να έχω μια τρύπα πίσω από το κεφάλι, στίχος από το Solid, του άλμπουμ Thirteen Tales from Urban Bohemia των Dandy Warhalls.
[2] Ζωύφιο, μεταφορικά τα κρυμμένα λάθη που υπάρχουν στα προγράμματα των υπολογιστών
19/4/2005, Εργαστήριο του Πορφύρη, Κέρκυρα
10/9/2003, Βρυξέλλες
Σήμερα έπρεπε να παρουσιάσω στην PLP τις γενικές αρχές της επικοινωνιακής στρατηγικής που πρέπει να ακολουθήσει η Κομισσιόν για να εφαρμοστούν οι πολιτικές πρόληψης υγείας που αποφασίστηκαν στην Λισσαβόνα. Έπρεπε να είχα στηρίξει την προετοιμασία μου σε γενικές γραμμές πάνω σε ότι είχαν παρουσιάσει τους προηγούμενους μήνες ο Λάρσεϋ και ο Λαφανουί, σαν δήθεν επιβεβαιωμένες επιδημιολογικές τάσεις. Δεν έχουν επιβεβαιώσει όμως σχεδόν τίποτα ακόμα, δεν έχουν μαζέψει τα στατιστικά στοιχεία που χρειάζομαι για να τα αναλύσω για να σχεδιάσω τις ειδικές δράσεις για το AIDS, την πρόληψη της στεφανιαίας νόσου, τα εγκεφαλικά, τις επιδημίες και για την αντιμετώπιση των συνεπειών από ασθένειες που συνδέονται με τα διατροφικά σκάνδαλα, όπως εκείνο της νόσου των τρελών αγελάδων. Αντί για επιδημιολογικές μελέτες φέρνουν συνέχεια στην επιτροπή αντικρουόμενες μελέτες και διαφορετικές εκδοχές δεκαλόγων. Κάθε φορά με νέα «ου». Έχουν αντικαταστήσει τα «ου μοιχεύσεις» και τα «ου ψευδομαρτυρήσεις» με το «ου καταναλώσεις αλκοόλ», το «ου πηδήξεις» και το «ου φας κόκκινο κρέας». Δεν ξέρω ποιο θεϊκό χέρι τους τα παρέδωσε αυτά αλλά εμένα μου μυρίζουν σαν διαφορετικές εκδοχές συμβιβασμών φαρμακευτικών εταιρειών με ενώσεις παραγωγών καταναλωτικών προϊόντων. Οι άλλοι δυο στην επιτροπή περιμένουν από μένα να επιβάλλω αυτούς τους νέους Μωσαϊκούς τους Νόμους σχεδιάζοντας διαφημιστικές καμπάνιες και τις γενικές κατευθύνσεις της επικοινωνιακής πολιτικής των κρατών μελών σε θέματα αγωγής υγείας που θα ισχύσουν στην Ένωση τα επόμενα χρόνια. Τα «ου» του μικροβιολόγου Λάρσεϋ, που τον επέβαλε στην επιτροπή ο Μπλέρ παρά την εμπλοκή του στον πανικό που προκάλεσε για τις τρελές αγελάδες πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο, στρέφονται κυρίως προς το AIDS και το αλκοόλ, που το συνδέει με τον καρκίνο και την οικογενειακή βία. Ο Γάλλος γενικός γιατρός, που ευθύνεται για την αύξηση της κατανάλωσης εμφιαλωμένου νερού στη χώρα του μετά από τις μελέτες που δημοσίευσε για το τρεχούμενο νερό και την σχέση του με καρκίνους και επιδημίες, στοχεύει με τα δικά του «ου» περισσότερο στις διατροφικές συνήθειες που έχουν σχέση με την κτηνοτροφική παραγωγή της χώρας του Λάρσεϋ, υπερασπιζόμενος φανατικά με τις δικές του στατιστικές την αμπελοκαλλιέργεια του Γαλλικού νότου. Στο μόνο που συμφωνούν και οι δύο είναι για την συσχέτιση του καπνίσματος με τον καρκίνο του πνεύμονα, παρά το γεγονός ότι είναι και οι δυο μανιώδεις καπνιστές. Μόνο γι’ αυτή την συσχέτιση σοβαρά στοιχεία που δεν χωρούσαν καμία αμφισβήτηση. Σήμερα βρήκα ευκαιρία και τους ρώτησα αν υπάρχουν επιδημιολογικές μελέτες για τις αιτίες που προκαλούν τον καρκίνο στον δωδεκαδάκτυλο. Δεν μπόρεσα να βγάλω κανένα συμπέρασμα, ο ένας ισχυρίστηκε ότι κατέχει αδιαμφισβήτητα στοιχεία ότι για τη νόσο ευθύνεται το κάπνισμα και ο άλλος ορκίζεται σε δεκάδες ανακοινώσεις συναδέλφων του που ενοχοποιούν τα ζωικά λίπη. Απέφυγα να τους πω ότι δεν έχω βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα μου και ότι δεν καταναλώνω ζωικά λίπη, δεν ήθελα να ξέρουν το πρόβλημά μου. Διαφορετικά μπορεί να συμφωνούσαν και οι δυο για να με κατηγορούσαν για παθητικό καταναλωτή καπνιστού κρέατος. Τους δήλωσα ότι η επιτροπή θα συνεχίζει να καρκινοβατεί όσο δεν μου παρουσιάζουν σαφή, τεκμηριωμένα και πλήρη στατιστικά δεδομένα που να συσχετίζουν τις λεγόμενες μεγάλες ασθένειες- στόχους της Λισσαβόνας με τις συνήθειες ομάδων του πληθυσμού της Ένωσης. Απειλήθηκε γενική ελληνο-γαλλο-αγγλική σύρραξη σε Βελγικό έδαφος με τις όλο γαλατική ευγένεια διπλωματικές φράσεις που ανταλλάχθηκαν ένθεν και ένθεν και που ήταν γεμάτες με κριμένες απειλές.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές στο ξενοδοχείο πονάω πάλι.
20/10/2003 Γλυφάδα
Οι τελευταίες εξετάσεις δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο, πρέπει να αρχίσω χημειοθεραπεία. Δεν έχω όρεξη για δουλειά, στο Πανεπιστήμιο πατάω σπάνια και η ιδέα αυτού του ημερολόγιου έχει πάψει να με συναρπάζει. Πανικοβάλλομαι εύκολα, με πιάνει δύσπνοια και ιδρώνω, αγχώνομαι για τα πιο ασήμαντα ζητήματα. Ίσως να φταίνε αυτά τα χάπια που μου έδωσαν, ίσως πάλι όχι. Στις παρενέργειες δεν γράφει τίποτα για κρίσεις άγχους. Θέλω να μένω μόνος μου κλεισμένος στο σπίτι και να μη κάνω τίποτα.
Το μόνο που με κρατάει όρθιο όλο αυτές τις ημέρες του εκούσιου εγκλεισμού μου είναι η Στέλλα και η προοπτική της επόμενης βραδινής συνάντησής μας στο δίκτυο. Το αρχείο που καταγράφει τις συνομιλίες μας ξεπέρασε τις χίλιες τυπωμένες σελίδες, ευτυχώς που υπάρχει και αυτό και διαβάζω και κάτι που να έχει νόημα. Χθες το βράδυ τη ρώτησα τι είναι αυτό που φοβάται. Την τρομοκρατούν, είπε, τα μοναχικά Σαββατόβραδα, η μάνα της που την πιέζει να γυρίσει στο χωριό της για να την παντρέψει και η στιγμή που μετράει τα λεφτά της να δει αν της φτάνουν για μια σοκολάτα. Πιο πολύ είπε πως την τρομοκρατεί η διαφήμιση με εκείνη την εικόνα της τριαντάχρονης κουκλάρας, που γυρίζει ατσαλάκωτη και χαρούμενη από τη δουλειά της και σερβίρει γάλα στα δυο πανέμορφα δεκάχρονα παιδιά της. Μου ζήτησε να κάνω κάτι για να αλλάξει αυτό το πρότυπο νοικοκυράς-εργαζομένης μητέρας από τα διαφημιστικά σποτ, που την κατηγορεί ευθέως ως πλήρως αποτυχημένη.
Σήμερα έπιασε δουλειά σε ένα γραφείο, δοκιμαστικά της είπαν για ένα μήνα, χωρίς ΙΚΑ. Ήταν χαρούμενη, με ρώτησε τι επιθυμούσα πιο πολύ, να της πω το πιο τρελό μου όνειρο. Απάντησα ότι θα ήθελα να ζήσω μια βραδιά στο Μπουένος Άϊρες χορεύοντας παθιασμένα αργεντίνικα τανγκό. Δεν είπα ότι δεν ξέρω να χορεύω τανγκό και ότι φοβάμαι ότι δεν θα προλάβω να μάθω. Ακόμα δεν έχω δει φωτογραφία της, αποφεύγω να της την ζητήσω, πόσο μάλλον να βρεθούμε από κοντά με τα χάλια που έχω. Να θυμηθώ να βγάλω μια φωτογραφία όσο ακόμα έχω μαλλιά.
Το πρωί πήγα στον Φαίδωνα να του μιλήσω. Μου ανήγγειλε ότι παντρεύεται την Πόλυ, που θα είναι η νέα του γυναίκα τον από άλλο μήνα και ήταν πολύ χαρούμενος. Τον μεθεπόμενο μήνα βγαίνει στη σύνταξη, έμεινε η συζήτησή μας σε γενικότητες. Δεν ήθελα να χαλάσω το κλίμα των ημερών του με τα δικά μου. Μου φαίνεται όμως ότι κατάλαβε ότι έχω πιάσει πάτο.
1/11/2003 Γλυφάδα
Πόσες φορές την έχω δει την ταινία; Δεν θυμάμαι. Πατάω πάλι το κουμπί του βίντεο και μπαίνω ξανά, όπως όλες τις προηγούμενες φορές, στον κόσμο που βρίσκεται ανάμεσα στο όνειρο και το μη όνειρο. Ο Μορφέας αποκαλύπτεται μετά από την προειδοποίηση για το τι θα του συμβεί στην επόμενη σκηνή. Το μπλε χάπι ή το κόκκινο; Ελεύθερα θα πρέπει να σκεφτεί, το μπλε διάλεξε. Ξυπνάει από τον ύπνο και βρίσκεται μέσα στον εφιάλτη. Νομίζει είναι αέρας αυτό που αναπνέει; Κάποιοι λίγοι αντιστέκονται, προστατεύουν το λειτουργικό σύστημα της Ζάιον από τους πράκτορες με τα μαύρα κουστούμια. Θέλουν να απελευθερώσουν και τους άλλους από τον δικτυωμένο ύπνο τους που τους απομυζά μέσα από τα κουκούλια τους. Δεν θα τα καταφέρει, όλοι πέφτουν την πρώτη φορά σε αυτό το άλμα. Η Όρακλ δεν τον αναγνωρίζει, του λέει ότι δεν είναι ο Εκλεκτός.
«I must have a door in the back of my head»[1] μου τραγουδάει μια βραχνή φωνή από τους Ντάντυ Γουόρχολς στο CD που παίζει δίπλα.
Πρέπει να σωθεί ο Μορφέας, δεν θα προλάβει, προδοσία. Μόνο η Τρίνιτυ ξέρει. Γνωρίζει την δική της προφητεία και εμπιστεύεται την καρδιά της. Θα τα καταφέρει του λέει, να τρέξει όσο πιο δυνατά μπορεί.
Περνούν όλες οι σκηνές από μπροστά μου. Καταιγισμός από εικόνες με εικονικές μονομαχίες ανάμεσα σε αυτούς που αντιστέκεται και σε αυτούς που προστατεύουν αυτό που κρατάει το γένος των ανθρώπων κοιμισμένο για να ρουφήξει όλη του την ενέργεια. Με πατημένο το κουμπί του Fast Forward η ταινία κρατάει λιγότερο από πέντε λεπτά, όσο κράτησε πάνω κάτω και το τραγούδι στο CD. Ζαλίζομαι από τον ρυθμό που έδωσα στις εικόνες, πρέπει να ηρεμίσω, να χαμηλώσω ταχύτητα, να καταλάβω που πατάω. Κάθε φορά που βλέπω αυτή την ταινία το ίδιο παθαίνω, παθιάζομαι και παρασύρομαι από τον ρυθμό των σκηνών.
Πολύ με είχε προβληματίσει το μήνυμά της την πρώτη φορά που μιλήσαμε για τον Magritte. Μου φάνηκε πολύ σκληρό και γεμάτο φόβο για το αύριο.
Άνθρωποι ζουν ένα όνειρο που καθορίζουν υπολογιστές και προγράμματα εικονικής πραγματικότητας. Παρατραβηγμένο ίσως για να τονιστεί η αλληγορία. Ποντάρανε οι παραγωγοί της ταινίας στον φόβο του μέσου θεατή για το τεχνολογικά καινούργιο ή κάτι άλλο θέλει να πουν oι σκηνοθέτες; Λίγες ταινίες μου έβαλαν τόσα πολλά και τόσο έντονα καινούργια ερωτήματα. Τι είναι αυτό το Μάτριξ; Δεν είναι το ίντερνετ και ο φόβος ότι θα μας ελέγχουν καλλίτερα έτσι δικτυωμένους όλους. Δεν κινδυνεύουμε από αυτό το δίκτυο γιατί τους ξέφυγε και δεν ανήκει πλέον σε κανένα, κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει αποτελεσματικά. Μήπως είναι τότε το Μάτριξ η δύναμη των τηλεοπτικών δικτύων που καθορίζουν τις συνήθειες και ρυθμίζουν τις αγορές; Ίσως. Υποψιάζομαι όμως ότι δεν αρκούν μερικά κόλπα του κούνγκ-φου, μερικές μπουνιές και κάποιες κουτουλιές στους μαυροφορεμένους μπράβους των μιντια-κρατόρων για να ξεμπλέξουμε με όλα αυτά. Ξέρω ότι τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, είναι δουλειά μου να το ξέρω αυτό. Δεν αρκούν κάποιες ηρωικές έφοδοι στα χειμερινά ανάκτορα των μίντια για να ξεφύγει κανείς από αυτό το Μάτριξ των τηλεοπτικών μέσων που κάθε μέρα κοιμίζει βαθύτερα μέσα στην απομόνωση του κουκουλιού που πλέκεται με πολύ τέχνη γύρω από τον καθένα. Και εγώ τι κάνω; Γράφω συνταγές για να φτιαχτεί καλλίτερα αυτό το κουκούλι, αυτό ίσως έπρεπε να απαντήσω στη Στέλλα όταν με ρώτησε τι δουλειά κάνω.
Αντιγράφω από το ιστορικό των συνομιλιών με τη Στέλλα:
karibu 26/10/2003 01:35 πμ
Πες μου ειλικρινά. Τι ψάχνεις σ’ αυτό το δίκτυο;
Misty 26/10/2003 01.36πμ
Σου απάντησα σε αυτή την ερώτηση πριν λίγες μέρες.
karibu 26/10/2003 01:37 πμ
Όχι δεν μου απάντησες τελείως. Πες μου τι ψάχνεις.
Misty 26/10/2003 01.38πμ
Ψάχνω να βρω την δική μου Ζάιον, εντάξει; Αυτό ψάχνω.
Ποιο είναι αυτό το κορίτσι που έρχεται τις τελευταίες νύχτες στα όνειρά μου έχοντας πάρει τη μορφή της Τρίνιτυ; Tι την κάνει να λέει πεισματικά όχι στην κάθε μου προσπάθεια να της βρω δουλειά, γιατί με αγαπάει; Είναι φανερό ότι αυτό συμβαίνει, με αγαπάει, το διαβάζω στα μάτια της πίσω από τις γραμμές. Και εγώ ερωτεύομαι πάλι. Πως είναι δυνατό να ερωτεύομαι με αυτά που μου συμβαίνουν;
Θεραπεύει ο Μορφέας ο θεός του ύπνου, αυτό το διαισθάνομαι αλλά δεν μπορώ να αποδείξω πως το καταφέρνει, μου λείπουν τα στοιχεία. Είναι ώρες που σκέφτομαι μόνο με λέξεις και άλλες που σκέφτομαι μόνο με εικόνες. Επινοώ λέξεις που περιγράφουν εικόνες για να γίνουν μετά σκέψεις ή συμπεριφορές. Και πιο σπάνια ζωγραφίζω εικόνες για να τακτοποιήσω τις σκέψεις που κάνω με τις λέξεις. Και όταν σκέφτομαι με λέξεις έχουν σημασία όλα τα σημεία στίξης, οι χρόνοι στα ρήματα και οι προσωπικές αντωνυμίες. Βάζω κώμα όταν θέλω να ανασάνω, αλλάζω παράγραφο όταν ολοκληρώνεται ο συλλογισμός και φτιάχνω καινούργιο κεφάλαιο όταν νομίζω ότι πρέπει να αλλάξω ριζικά κάτι στην ζωή μου. Δεν βάζω ποτέ τελεία όταν σκέφτομαι, η τελεία μπαίνει μια φορά στο τέλος και εμένα, παραδόξως, δεν με απασχολεί σήμερα ο θάνατος. Έκανα την σκέψη ότι ίσως δεν με φοβίζει ο θάνατος γιατί δεν με φοβίζει και αυτή η μοναδική ζωή που είναι να ζήσω. (Να μια πρόταση που ισχύει όσο και η άρνηση της. Δουλεύει εδώ η αντιστροφή). Όταν ονειρεύομαι όμως ονειρεύομαι πάντα με εικόνες, δύσκολο να χωρέσουν τα κώματα και οι χρόνοι των ρημάτων στις εικόνες των ονείρων. Αδύνατον να βάλω τελεία στις εικόνες, το ξέρω αυτό καλά, το έμαθα από το Λάσκο και το ένοιωσα ανακατεύοντας τα χρώματα στην παλέτα για να γίνουν εικόνες ζωγραφιστές. Δεν νομίζω όμως ότι είναι δυνατή η ζωή χωρίς την προοπτική αυτής της τελείας που θα προσδιορίσει κάποια στιγμή το τέλος της σκέψης. Ίσως διαφορετικά να μην είχε κανένα νόημα.
Κουράζομαι, δεν μπορώ να γράφω συνέχεια, έχω το κομπιούτερ ανοιχτό και περιφέρομαι στο σπίτι κάνοντας άσκοπα πράγματα και αναλώνομαι σε ημιτελείς προσπάθειες. Επιστρέφω πάντα εδώ για να γράψω δυο γραμμές και να φύγω πάλι, λες και έγινε αυτό το Ημερολόγιο Καταστρώματος ο λόγος της ύπαρξης μου αυτές τις ώρες. Ή μήπως ημέρες, δεν είμαι σίγουρος για να πω. Είναι και εκείνος ο κάβουρας που με δαγκώνει στο στομάχι. Κρατάει κάποιο ρυθμό αυτός, μου φαίνεται ότι δαγκώνει με κάποια περιοδικότητα. Ο πόνος κάνει κάποιο κύκλο και αυτός, έχω αυτά τουλάχιστον να μου δίνουν και σε μένα την αίσθηση του χρόνου. Μάλλον Bug[2] θα είναι αυτός ο κάβουρας στο πρόγραμμα της εικονικής πραγματικότητας που φτιάχτηκε ειδικά για μένα. Κάποιος θα τον φύτεψε εκεί παλιότερα για να παραμονεύει μπας και πάω να ξεφύγω από τα όρια, να με επαναφέρει σε τάξη και να με τοποθετήσει πάλι σε κάποιο χρονικό πλαίσιο.
Κοιμήθηκα για λίγο στον καναπέ. Ξύπνησα με το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει στο Μάτριξ όνειρο μέσα στο όνειρο. Μπερδεύτηκα.
Ξύρισα το μαλλί από το κεφάλι μου με γρήγορες νευρικές κινήσεις, πριν αυτό αρχίσει να πέφτει τούφες τούφες από τα χημικά και τις ακτινοβολίες που θα ακολουθήσουν. Κόπηκα άσχημα, σταμάτησα την αιμορραγία με κόπο. Είδα μετά τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν με γνώρισα. Έψαχνα να θυμηθώ ποιο πρόσωπο από το Μάτριξ ήταν αυτό που με κοιτούσε έντρομο μέσα από τον καθρέφτη του μπάνιου. Μου δημιουργήθηκε η κρυφή ελπίδα, η ουλή που ανοίχτηκε πίσω από το αυτί μου από το ξυράφι, να είναι η πύλη που θα με ξανασυνδέσει με κάποια άλλη πραγματικότητα. Σε άλλο χρόνο και τόπο. Και χωρίς τον κάβουρα..
Νομίζω ότι τρελαίνομαι.
14/11/2003 στο γραφείο μου στο Πανεπιστήμιο
Γλιστρούσα πάνω στα κύματα του ίντερνετ, σέρφινγκ το είπαν αυτό κάποιοι τρελαμένοι Καλιφορνέζοι με τις σανίδες, έμεινε ο όρος και παγκοσμιοποιήθηκε. Χρειαζόμουν να βρω ιστοσελίδες με πληροφορίες για κάποιο πρότυπο ασφάλειας υγιεινής στους χώρους εργασίας. Η μηχανή αναζήτησης μου πρότεινε να συνδεθώ σε μια σελίδα. Βρέθηκα ξαφνικά σε μια που παραπέμπει σε δικτυακούς τόπους που εξειδικεύονται στην παροχή συμβουλευτικών ιατρικών υπηρεσιών και κάνουν ψυχολογική υποστήριξη σε ασθενείς. Ένα τρίτο χέρι κάνει κλικ στο ποντίκι για να διαλέξω την επιλογή «Νεοπλασίες». Μια θάλασσα από καινούργιες επιλογές ξανοίχτηκε μπροστά μου. Δυσκολεύομαι να διαλέξω. Από αλλού ξεκινούν διαδρομές που αναλύουν εξειδικευμένα ιατρικά θέματα και την επίδραση των φαρμάκων, ενώ δίπλα άλλες παρέχουν στο διάβα τους πληροφορίες για εταιρίες που δίνουν ψυχολογική υποστήριξη ή για ηλεκτρονικές κοινότητες αλληλοϋποστήριξης πασχόντων. Άνοιξα δειλά το παράθυρο μιας τέτοιας κοινότητας, η σελίδα υποδοχής εξηγεί τους σκοπούς και τους κανόνες της. Διαθέτει και ιστοσελίδα συνομιλιών ανάμεσα στα μέλη της, έκανα εγγραφή. Από εκείνη τη στιγμή είμαι και επίσημα καρκινοπαθής. Ο καθένας με λίγες γνώσεις και τα κατάλληλα εργαλεία θα μπορεί να ανακαλύψει αυτή την εγγραφή μου και να βγάλει σαν συμπέρασμα πράγματα που τα θεωρώ σαν ευαίσθητες προσωπικές μου πληροφορίες. Εξαρτιέμαι πλήρως από τον επαγγελματισμό του προγραμματιστή που έφτιαξε την σελίδα. Ελπίζω να είχε προβλέψει να συμπεριλάβει μηχανισμούς που να προστατεύουν την πρόσβαση τρίτων στα αρχεία των μελών που εγγράφονται σε αυτόν τον δικτυακό τόπο.
Εκείνη την ώρα ήταν εβδομήντα έξι διαθέσιμοι για συνομιλία, έψαξα να βρω κανένα Ρωμιό, φαντάστηκα ότι θα είναι πιο εύκολη η επικοινωνία μαζί του. Βρίσκω ένα τριανταπεντάρη, ανοίξαμε κουβέντα. Είναι από την Εορδαία, έχει όγκο στο κεφάλι μετά από μετάσταση από τον πνεύμονα, το στρόντιο από το Τσερνομπίλ του είπαν κάποιοι γιατροί, το ενεργειακό Νταχαάου της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα είπαν κάποιοι άλλοι, κανείς δεν ξέρει να του πει με σιγουριά τι ευθύνεται γι’ αυτό που δεν θα αλλάξει για τον ίδιο. Πρέπει να είναι σε άσχημη σωματική κατάσταση από αυτά που μου λέει πως πέρασε αλλά γράφει με αισιοδοξία, δίνει συμβουλές, προσπαθεί να με στηρίξει.
«Τι ψάχνεις να βρεις σ’ αυτή την ιστοσελίδα», με ρωτάει κάποια στιγμή. Στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή ήταν πάλι τα ξύλινα σκαριά του Αγγλικού στόλου που περίμεναν τα συνεργεία διάλυσης στη Μάλτα.
«Ξυστρί να μου καθαρίσει την μοράβια ψάχνω», έγραψα.
«Έτσι το αισθανόμουν και εγώ πριν τρία χρόνια που πρωτοέμαθα τι μου συμβαίνει. Δεν φοβήθηκα τον επικείμενο θάνατο μου, μόνο με την σκέψη ότι είναι η μοναδική κατάσταση που δεν θα συναντήσω όσο είμαι ζωντανός. Αισθανόμουν όμως να έχουν κολλήσει πάνω μου λάσπες που δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν, σαν να ήμουν βρώμικος. Φοβόμουν να μιλήσω στους φίλους μου μη και με απορρίψουν σαν κάτι διαφορετικό. Σκληρή αυτή η σκέψη της απόρριψης. Κλείστηκα στο σπίτι και δεν έβγαινα έξω καθόλου. Τελικά ξέρεις πότε αισθάνθηκα καλά; Όταν έμαθα τελεσίδικα πόσο χρόνο έχω για να ζήσω. Γιατί τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις ένα πλεονέκτημα.»
«Τι πλεονέκτημα;» Ρώτησα ως νεοφώτιστος.
«Κοίτα φίλε, όλα στην ζωή έχουν μια κλίμακα, ακόμα και αυτή η ίδια η ζωή. Ποιος καθορίζει ότι είναι πολλά ή λίγα τα χρόνια που είναι να ζήσει κάποιος; Και αν αυτά τα χρόνια είναι σκυλίσια πως καθορίζεται τότε η κλίμακα; Και ποιος βάζει τα πρότυπα που καθορίζουν την ζωή αν είναι σκυλίσια ή δεν είναι; Βλέπεις είναι πολλά τα ερωτήματα φίλε, τα πάντα φαίνονται ότι είναι σχετικά. Όταν όμως ξέρεις ακριβώς ότι σου μένουν π.χ. εκατόν εβδομήντα μέρες, ξέρεις ακριβώς τι σου μένει να κάνεις.»
«Πες μου σε παρακαλώ, τι κάνεις τότε;»
«To μόνο που σου μένει τότε να κάνεις είναι να ξυπνάς το πρωί, να αισθάνεσαι χαρούμενος που βλέπεις ξανά το φως και να αρπάζεις μετά κάθε στιγμή της μέρας που έρχεται. Την ρουφάς την κάθε στιγμή μέχρι το μεδούλι, δεν της αφήνεις σταγόνα. Αυτό μόνο σου μένει να κάνεις. Άδραξε την στιγμή είναι το σύνθημά μας σε αυτή την ηλεκτρονική κοινότητα, δεν το πρόσεξες;»
Δεν ήξερα τι να απαντήσω
«Άφωνος φίλε; Νομίζεις ότι είναι δύσκολο; Δεν είναι πίστεψέ με. H μόνη πίκρα που μένει όταν το καταλάβεις αυτό ξέρεις ποια είναι; Που δεν έκανες αυτό ακριβώς και όλο τον άλλο καιρό που δεν ήξερες ότι σου μένουν μόνο αυτές οι εκατόν εβδομήντα μέρες. Αυτή είναι η μοράβια σου φίλε, οι χαμένες στιγμές της ζωής σου είναι, αυτές που τις πέρασες έτσι, χωρίς να τις ζήσεις.»
«Και πως την πετάς από πάνω σου αυτή την μοράβια» ρώτησα.
«Αρπάζεις την μέρα σου και την κάθε της στιγμή της και η μοράβια εξαφανίζεται σιγά σιγά.»
Είπαμε να τα ξαναπούμε, να συναντιόμαστε που και που σε αυτόν τον ηλεκτρονικό τόπο για να ξύνει ο ένας την μοράβια του άλλου.
[1] Πρέπει να έχω μια τρύπα πίσω από το κεφάλι, στίχος από το Solid, του άλμπουμ Thirteen Tales from Urban Bohemia των Dandy Warhalls.
[2] Ζωύφιο, μεταφορικά τα κρυμμένα λάθη που υπάρχουν στα προγράμματα των υπολογιστών
Η μουσική που ακούγεται σε αυτό το κεφάλαιο στά
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=0H1blQckNw0
http://www.youtube.com/watch?v=DOtoIBrBAYE&feature=related